Έχει αρκετό ενδιαφέρον, αν σας γοητεύουν οι αναζητήσεις. Το λατινικό “libellus”, από το οποίο προέρχεται και η δανεική μας στα Ελληνικά λέξη, «λίβελλος», έχει σαν ρίζα το «liber», όπως και το βιβλίο στα Ιταλικά (libro), και σημαίνει «ελεύθερο»!
Βέβαια το “λίβελλος”, κατέληξε να χρησιμοποιείται, ως μια μονοδιάστατη τοποθέτηση, που βάλλεται κατά κάποιου, (συγγραφέα, σύμφωνα με το wiki-λεξικό) και του έργου του. Τι κρίμα, τέτοια απαξίωση… Επειδή εμείς, κάποιοι από εμάς δηλαδή, εμείς οι άνθρωποι, (μην παρεξηγηθεί κάνεις), είμαστε γλωσσικά φτωχοί, πήραμε μια λέξη που έχει για ρίζα της την «ελευθερία» και την μετατρέψαμε σε εργαλείο εντυπωσιασμού, αδαών και όμοιων μας και την χρησιμοποιούμε για να ξεκινήσουμε καβγά!
Για το «συνήθη ψεύδη», δεν έκανα αναζήτηση… Πάντως η μύτη μου, δεν έχει μεγαλώσει τα τελευταία 12 χρόνια που γράφω για τα τοπικά, εδώ στην «Κηφισιά». Έχω μάθει όμως ένα πράγμα αυτά τα χρόνια και σίγουρα δεν είναι το να προσέχω, μην θίξω κάποιους που νομίζουν ότι έχουν κάποιο φυσικό χάρισμα, που τους κάνει ανώτερους από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Ή «πιο ίσους», κατά Όργουελ… Την αλήθεια, άμα την γράψεις χωρίς να προσβάλεις κανέναν, μπορεί, (ο «κανένας» και όχι κατά Όμηρο ), να νιώσει ότι προσβλήθηκε, μονάχα από την αλήθεια την ίδια! Για αυτό, διασταυρώνω τις πληροφορίες μου, ελέγχω την φερεγγυότητα των πηγών μου και όταν γράφω την άποψη μου, κοιτάζω να μην θίγεται κανείς, από αυτό που γράφω.Και άμα θιγεί, όπως είπαμε, να είναι μόνο από την αλήθεια των όσων γράφτηκαν.
Και αυτό, θα έπρεπε πιστεύω να το κάνουν όλοι, όσοι έχουν δημόσιο βήμα. Βέβαια, για να γυρίσω στην από πάνω παράγραφο, το να την έχεις «ψωνίσει», δεν ξέρω κατά πόσο πιάνει σαν φυσικό χάρισμα. Αν είναι πάντως, δεν σου δίνει το δικαίωμα να απαξιώνεις και να συκοφαντείς το έργο δεκαετιών, ενός δημοσιογραφικού μέσου, που ενημερώνει με συνέπεια και αμεροληψία την τοπική κοινωνία για τα τοπικά και σου έχει δώσει βήμα, όπως και σε όσους το ζήτησαν, για να περάσεις το μήνυμα σου. «Θέλω να συμμετέχω στα κοινά, γιατί θέλω να προσφέρω στον τόπο, που επέλεξα σαν κατοικία μου». Άμα σου προσφέρθηκε το βήμα, άμα έπεισες τους συμπολίτες σου, άμα εκλέχθηκες σε μια θέση που έρχεται κυρίως με υποχρεώσεις και όχι τόσο με προνόμια και δεν τιμάς το ρόλο που ζήτησες και δεν προσφέρεις, όπως είπες ότι θα κάνεις, τότε, καλύτερα να κοιτάξεις τη δική σου μύτη στον καθρέπτη!
Άλλη λέξη και αυτή. Ο «συκοφάντης» και κατ’ επέκταση οι «συκοφαντίες». Βρήκα ένα κείμενο από το κοντινό 2018, στο site που λέγεται «liberal», όπου ναι, καλά μαντέψατε…Και εδώ, η ρίζα είναι η ίδια! Κατά λέξη λοιπόν, «Συκοφάντης (στην αρχαιότητα) ονομαζόταν και οποιοσδήποτε μηνυτής». Άσχετα εάν σήμερα σημαίνει κάτι άλλο.
Τι γίνεται όμως όταν απαξιώνουν τη μόνη αλήθεια, που είναι η αλήθεια η ίδια και αξιώνουνε να παρουσιάζεται η δική τους εκδοχή της, που δεν συμφωνεί πάντα με την «άβολη» για αυτούς αλήθεια; Κατηγορούν τους άλλους ως ψεύτες, μήπως και προτιμηθεί η παραποιημένη, δική τους εκδοχή της αλήθειας; Μήπως και τους πιστέψει το όποιο κοινό, γιατί, «εμείς το είπαμε πρώτοι…»;
Τι γίνεται στις περιπτώσεις, που κάποιος σε λέει ψεύτη, για να σε προκαλέσει, ακόμα και αν δεν θέλεις να ασχοληθείς με τον πολιτικό αυτό μικρόκοσμο και με το «πολιτικό παιχνίδι», με τους όρους που αυτό «παίζεται» σήμερα. Τι κάνεις τότε; Όταν το μόνο που ήθελες και θέλεις, είναι να φανερώνεται η αλήθεια, να βελτιώνεται η ζωή στον τόπο σου και να προσφέρεις πραγματικά και όχι για τη λόξα της δόξας, από τον χρόνο, την τσέπη και τον κόπο σου.
____________________________________________
Το λες και ειρωνεία, ότι αρχικά ήθελα να γράψω για το 1821 και την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα. Ήθελα να γράψω για αυτήν τη γιορτή, που δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες στις μέρες μας για να γιορτάσουμε και κάθομαι και απαντάω σε επιθέσεις, ανθρώπων, που κρατάνε «μανιάτικο». Την βεντέτα όμως, για να είμαι ξεκάθαρος, την έχουν με την ίδια τους την ανεπάρκεια, με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Στο τέλος όμως, θα τους «φάει» η αλήθεια! Και δεν χρειάζεται κανένα μέσο, έντυπο ή ηλεκτρονικό, για να τη δει ο κόσμος. Την βιώνουν, ανάμεσα σε λόφους από κλαδιά και με κομμένο ρεύμα. Θα τους «φάει», η ασέβεια στην πόλη μας και στους δημότες της. Γιατί όταν δεν σέβεσαι τους άλλους, δεν μπορείς να περιμένεις ότι θα σε σέβονται και εκείνοι.
Ο σεβασμός βλέπετε, δεν αγοράζεται. Οι δέκα – είκοσι ντεμέκ καθαρίστριες, όχι απλά δεν σε σέβονται, μάλλον σε μισούν.Γιατί με κάθε υποτιθέμενη πρόσληψη, χάνουν και ένα κομμάτι αυτοεκτίμησης. Ο σεβασμός, δεν κληρονομείται. Ό,τι κάνει ο καθένας μας, μόνος του.Ο σεβασμός, δεν έρχεται με τίτλους και οφίτσια. Θέλει δουλειά ο σεβασμός και σεβασμό στους άλλους.
Κυρίως αυτό. Σεβασμό στους άλλους…
Ελπίζω ότι θα κλείσει εδώ αυτό το θέμα. Για να αρχίσουμε όλοι μας να ασχολούμαστε με αυτά που έχουν σημασία. Ο καθένας, από τον ρόλο του. Αυτή τη στιγμή είναι, το να σωθεί ο υδατόπυργος της πλατείας Πλατάνου. Στο άμεσο μέλλον θα είναι, το πώς θα επιστρέψει ο δημόσιος διάλογος στην Κηφισιά, σε ένα πιο πολιτισμένο επίπεδο.
Και αυτό, μοιάζει Γολγοθάς…
Ο ξεφούσκωτος ποδηλάτης
