Πάντα μου άρεσε να περπατώ στην εξοχή, να ρουφάω με όλες μου τις αισθήσεις τους ήχους, τις μυρωδιές, τα χρώματα. Να περπατάω σε χώμα, με γρασίδι ή χωρίς, να κουράζομαι και κάπου να ανακαλύπτω ένα παγκάκι να με περιμένει, να μου προσφέρει ένα χώρο να ξεκουραστώ. Τι αγαλλίαση!
Για μένα ένα πολύ όμορφο παγκάκι και αγαπημένο βρίσκεται στο Άλσος της Κηφισιάς. Κάτω από μία καστανιά. Τον χειμώνα το δένδρο είναι γυμνό από φύλλα, αλλά το παγκάκι πάντα εκεί. Περιμένει. Την άνοιξη. Εκεί καθίσαμε στο πρώτο ραντεβού μας. Ένας κουστουμαρισμένος νεαρός και εγώ στα 18, μόλις είχα έλθει από την επαρχία για να σπουδάσω. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, τώρα που κοιτάζω πίσω. Τόσα όσα χρειάστηκαν ο νέος να γίνει πατέρας δύο εξαιρετικών παιδιών και χαρούμενος παππούς. Ακόμη καθόμαστε σ’ αυτό το παγκάκι όποτε βρεθούμε στο Άλσος. Λίγο αλλαγμένοι, αλλά μόνο εξωτερικά.
Καθισμένοι στο παγκάκι το μυαλό τρέχει γρήγορα, σαν παιδί ζωηρό που μεγαλώνει σ’ ένα μικρό διαμέρισμα και ξαφνικά το αφήνεις ελεύθερο σε ένα πάρκο ελεύθερο. Θυμάμαι ένα παγκάκι στο ξέφωτο ενός δάσους στην Αυστρία, με τα σπιτάκια σαν ζωγραφιά πάνω στο πράσινο γρασίδι, με τις κόκκινες στέγες και τα πολύχρωμα λουλούδια στα παράθυρα. Εκεί, οι κάτοικοι με δικά τους έξοδα φτιάχνουν ένα ξύλινο παγκάκι, το βάφουν συνήθως πράσινο και το τοποθετούν σε ένα μέρος με θέμα. Είναι τόσο προσεγμένα και περιποιημένα και πάντα έχουν ένα ρητό γραμμένο επάνω σε μεταλλικό ή ξύλινο πλαίσιο ή το όνομα της οικογένειας που το δώρισε.
Μου έκανε εντύπωση ένα παγκάκι που έβλεπε σε μια λίμνη, με νερό σκούρο πράσινο, σχεδόν μαύρο από τις σκιές των δένδρων που έπεφταν επάνω στο νερό της. Επάνω έγραφε: Kinder brauchen Wurzeln und Flügel (Τα παιδιά χρειάζονται ρίζες και φτερά). Λέγεται ότι είναι ρητό του J.W. von Goethe. Δύο πράγματα πρέπει να πάρουν τα παιδιά από τους γονείς. Ρίζες και φτερά. Ρίζες για να είναι σταθερά, να πατούν με τα δύο πόδια στο έδαφος και να μη χάνονται στις δυσκολίες της ζωής, να είναι δυνατά. Φτερά, για να ονειρεύονται, γιατί η ζωή χωρίς όνειρα δεν είναι ποτέ όμορφη.
Άραγε, τα δικά μας παιδιά πήραν από εμάς ρίζες και φτερά; Μήπως επειδή όταν ένιωσαν δυνατά έφυγαν με τις δικές τους δυνάμεις να συνεχίσουν σπουδές, να κάνουν οικογένεια, να ταξιδέψουν στον κόσμο, αλλά πάντα νοιάζονται για εμάς που μείναμε πίσω, έρχονται να γιορτάσουν μαζί μας, συμμετέχουν στα προβλήματα που προκύπτουν, μας δίνουν αυτά τώρα φτερά να ονειρευτούμε, να ταξιδέψουμε και να χαρούμε γι’ αυτά; Δεν ξέρω. Ποτέ δεν μπορώ να είμαι σίγουρη αν τα κάναμε σωστά. Νομίζω ότι στη ζωή παθαίνεις, μαθαίνεις και προχωράς, αλλά η αγάπη είναι ο καλύτερος οδηγός.
ΜΑΡΙΑ ΑΝΔΡΙΩΤΟΥ
