Γράφει ο Φραντσέσκο Βιανέλλο
Περπατώντας την πόλη μας όλα τα χρόνια που μένω εδώ από πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα, διασχίζοντάς την από αριστερά προς τα δεξιά και αντίθετα, ένα καινούργιο «γεια σου» ήταν η μεγάλη μου επιτυχία της ημέρας. Δεν είχε καθόλου σημασία για μένα εάν μου το έλεγε ένας δημότης ή ένας απλός κάτοικος, με μεγάλο ή με μικρό σόι. Η ποσότητα των χαιρετισμών ήταν για μένα ο βαθμός ένταξής μου σε μια νέα, για μένα, τοπική κοινωνία.
Η απόλυτη ανάγκη του «γεια σου». Το ίδιο επεδίωξα κατά την απομόνωση στα σπίτια μας λόγω κορωνοϊού. Έβγαινα, εφοδιασμένος με την απαιτούμενη άδεια εξόδου, για ένα μικρό περίπατο διαρκείας …..δέκα «καλημέρα». Πάντα στην ίδια περιοχή, από την οδό Ελευθερώτριας έως την Π. Μπακογιάννη, αλλάζοντας διαδρομή: μια φορά από Πευκών, την άλλη από Γούναρη ή από Αύρας. Υπήρξαν αρκετοί πεζοί, ποδήλατα, καροτσάκια. Κάτι ασυνήθιστο. Σχεδόν όλοι μου ήταν άγνωστοι. Χαιρετούσα ορισμένους που μου φαίνονταν πιο συμπαθητικοί. Τους έλεγα «Καλημέρα» και με κοίταζαν έκπληκτοι. «Μην ανησυχείτε, δεν με γνωρίζετε. Στη δέκατη καλημέρα, θα επιστρέψω σπίτι». Μου απαντούσαν με χαμόγελο. Κάποιος, μάλιστα, μου απάντησε «Σας εύχομαι αύριο να πετύχετε είκοσι καλημέρες». «Ευχαριστώ, αλλά μου φθάνουν δέκα». Άλλο απόγευμα μια κυρία με κάλεσε να περιμένω «Σε λίγο θα έρθει και η κόρη μου, θα κερδίσετε ακόμη μια καλημέρα». «Ευχαριστώ, αυτό όμως δεν ισχύει. Κάθε ομάδα μετράει μια καλημέρα, αλλιώς γυρνάω σπίτι αμέσως».
Είχε δημιουργηθεί, δηλαδή, ένας στοιχειώδης τρόπος επικοινωνίας μεταξύ αγνώστων. Ακόμη σήμερα συνεχίζουμε στους δρόμους, μας άρεσε. Το ίδιο ισχύει αλλού. Ρωτώ φίλους που μένουν σε άλλες γειτονιές της πόλης μας και εκεί κόσμος φανερώνει τη διάθεση να βγει έξω πεζός.
Εάν είναι σωστός ο ισχυρισμός ότι ο δείκτης βιωσιμότητας μιας πόλης εξαρτάται από την αύξηση του αριθμού των πεζών, η σημερινή Διοίκηση πρέπει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Να προβάλλει, εάν το επιθυμεί, το εμπορικό κέντρο με τα μπαράκια, αμέτρητα, είναι αλήθεια, και τις επαύλεις, μερικές όντως γραφικές και με ιστορική αξία, όλες όμως μη προσβάσιμες λόγω ιδιοκτησίας. Να προβάλλει συγχρόνως όμως και τους πραγματικά όμορφους περιπάτους και χώρους της, όπως το Δάσος Κεφαλαρίου από την οδό Ρόδου, η αλάνα του Ρέματος της Πύρνας από την οδό Ευρυάλης στο Κεφαλάρι, το Δάσος Φασίδερη στη Νέα Ερυθραία. Χώροι που δεν είναι πολύ γνωστοί ούτε σε αρκετούς συμπολίτες μας, κατάλληλοι ακόμη και για περπάτημα για άτομα με πρόβλημα όρασης ή ακοής, συνοδευόμενα. Πουλιά και χρώματα, αντί για κλειστά τείχη. Δεν χρειάζονται πολλές παρεμβάσεις και οι αποστάσεις ασφαλείας είναι εξασφαλισμένες.
Οι κάτοικοι της πόλης μας την τελευταία περίοδο έχουν περισσότερη επίγνωση της επιθυμίας τους για μια πιο ανθρώπινη επαφή, που δεν είχαν καταλάβει να είχαν πριν. Ευκαιρία τώρα να ενθαρρύνουμε αυτή την επιθυμία, να μην σβήσει Ας ωριμάσει μια πιο δυνατή συλλογική συνείδηση της κοινωνίας παρά μια συσσώρευση κατακερματισμένων ατόμων. Μια συνείδηση που μακροπρόθεσμα μπορεί να επιβάλει την εφαρμογή παρεμβατικών μέτρων για την προστασία των κατοίκων. Μην αφήσουμε να κυριαρχήσει στην Κηφισιά η κουλτούρα του φαίνομαι. Η κουλτούρα του εύκολου, χωρίς κούραση, χωρίς ιδρώτα. Η κουλτούρα της επιφανειακής εικόνας, χωρίς βάθος. Η κουλτούρα του …εγώ, εγώ που έχει ως κορύφωση την αλαζονεία.
Αγαπητέ φίλε, συνέχισε το δρόμο που μόλις έχεις ξεκινήσει, έχε απλά εμπιστοσύνη στην ελεύθερη προσωπική επιλογή σου, στην κρίση σου, σκέψου την πόλη που ζεις, για την οποία θέλεις – όπως όλοι μας – να είσαι περήφανος και να την επιδεικνύεις στους άλλους ως έναν τόπο που σου επιτρέπει μια αξιοπρεπή ζωή, και μελλοντικά ένα το ίδιο αξιοπρεπές γήρας. Ακόμη προλαβαίνεις.
