Αλυσοδέσανε τα παγκάκια. Όχι ως εστίες μικροβίων. Αλλά ως χώρους όπου κάποιος μπορούσε ακόμα να απολαύσει έναν καφέ, στο χέρι, τον ήλιο και την κουβέντα με έναν φίλο. Αυτό το τελευταίο φαίνεται να είναι το πιο επιβλαβές. Οι κουβέντες. «Δεν γίνονται πια ουσιαστικές κουβέντες, ούτε καν επιφανειακές», έλεγε μια κοπελίτσα σε έναν νεαρό, κουνώντας τα πόδια της που κρέμονταν από ένα τοιχαλάκι. Παγκάκι δεν είχαν βρει να καθίσουν.
«Παρακαλώ μην κάθεστε εδώ, θα μας βάλουν πρόστιμο», ανησυχούσε κάποιος εργαζόμενος σε καφέ, σηκώνοντας κυρία που κάπνιζε πίνοντας καφέ σε διπλανό από το μαγαζί παγκάκι. Δεν επιτρέπεται πλέον να πίνεις καφέ καθισμένος. Ο καφές «take away» άρχισε να μοιάζει με το Johnny Walker. Keep Walking, που λέει και η διαφήμιση. Κι έτσι αρχίσαμε να περπατάμε. Με έναν καφέ στο χέρι. Διότι εξακολουθούμε να είμαστε άνθρωποι του καφέ. Και της κουβέντας. Και θα ανησυχούμε όταν οι κουβέντες σταματάνε να είναι ουσιαστικές. Όταν γίνονται μονοθεματικές, όπως και οι ειδήσεις.
Στην Κηφισιά αποκλείσαμε όλα τα παγκάκια του Άλσους και το Άλσος μαζί.
Συζητούσαν ότι την Κ. Δευτέρα, παρά τις πρώτες σκέψεις της Κυβέρνησης να κλείσει τα πάρκα για να μην υπάρξει συνωστισμός, τελικά να τα αφήσουν ανοιχτά. Στην Κηφισιά δεν μας αφορούσε η απόφαση, αφού ήδη είχαμε αποκλείσει το Άλσος, καθώς και το Πάρκο Ηρώων Πολυτεχνείου. Διαθέτουν εξάλλου αρκετά παγκάκια. Έτσι λοιπόν φυλακίσαμε τα παγκάκια μέσα στα Άλση και κρατάμε τους ανθρώπους απέξω. Διότι τα παγκάκια σε κάνουν να ονειρεύεσαι. Και μάλλον απαγορεύονται και τα όνειρα.
Στις εκδόσεις «Κηφισιά» χρησιμοποιήσαμε τα παγκάκια ως τόπους έμπνευσης. Συνομιλήσαμε με ανθρώπους της τέχνης, της πολιτικής,
καταγράψαμε συνεντεύξεις,
ιστορίες που διαδραματίστηκαν σε κάποιο παγκάκι, πριν κηρυχθούν παράνομα. Πριν αρχίσουν να επιβάλλονται πρόστιμα σε όσους κάθονται σε αυτά.
Και θα συνεχίσουμε να αναζητάμε ιστορίες με έμπνευση ένα παγκάκι. Έστω κι αν πλέον είναι σχεδόν παράνομο να κάθεται κανείς σε αυτά.
