Γράφει ο Γιάννης Μελάς
Η Ζηνοβία για την οποία γράφω δεν είναι η Βασίλισσα της Παλμύρας που περίπου στα 270 μ. Χ. αναστάτωσε με το βίο της εχθρούς και φίλους.
Εγώ γράφω για τη Γιαννιώτισσα, Συμπατριώτισσα μου και από χρόνια Κηφισιώτισα και πολύτιμη Τζίνα Σιδηροπούλου.
Είναι αυτή που λάτρεψε την Κηφισιά μας και που της προσφέρει ταπεινά εδώ και χρόνια χωρίς τυμπανοκρουσίες, Πολιτισμό, Φιλανθρωπία και αφοσίωση, δείγματα αρετής σε αντίθεση με άλλους που παριστάνουν αυτούς που δεν υπήρξαν ποτέ, αυτούς που με την πτωχή τους τεχνική, νομίζουν ότι απευθύνονται σε αφελείς όρνιθες !
Από καιρό με απασχολεί η σκέψη ότι είναι καιρός επί τέλους να μάθουν όσοι το αγνοούν, ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Για όσους πάντως δυστυχώς το γνωρίζουν και αποφεύγουν έντεχνα να το αναφέρουν όπως «ο διάολος το λιβάνι», μήπως δεν θα έβλαπτε να το διαδίδουν;
Δεν είναι άδικο, κάθε λίγο και λιγάκι, όσοι αναφέρονται δημόσια στην οικία του Παύλου Μελά ως «Μνημείο» , ποτέ να μην αναφέρονται και στην ευαίσθητη Τζίνα γι’ αυτό που κατάφερε και να σκεφθούν πως επί χρόνια της οφείλουν κάποια αναγνώριση και κάποια χειρονομία ηθικής αμοιβής, που όμως φαίνεται να χάθηκε στα σκοτάδια της ασυγχώρητης λησμονιάς που κατά την άποψή μου «φοριέται» πολύ τα τελευταία χρόνια.
Γιατί τόση περιφρόνηση για τη ταπεινή Τζίνα της Κηφισιάς;
Πιστεύω πως τόσο οι Δημότες αλλά κυρίως και οι κατά καιρούς ασχολούμενοι με την Αυτοδιοίκηση ετούτου του τόπου, γνωρίζουν τους αγώνες της Τζίνας που εδώ και χρόνια με δική της προσωπική και μοναχική πρωτοβουλία έβαλε σκοπό της ζωής της να χαρακτηρισθεί το 2009 από το ΥΠ.ΠΟ ως “Μνημείο της νεότερης Πολιτιστικής μας κληρονομιάς”, το απέριττο σπίτι στην Κηφισιά του μεγάλου μας Μακεδονομάχου. Είναι το σπίτι της οδού Τατοΐου 50 από το οποίο ξεκίνησε εκείνo το ιστορικό πρωινό του Αυγούστου του 1904 για να ελευθερώσει την Μακεδονία μας. Γιατί λοιπόν τόση σιωπή; Αυτό της αξίζει;
Όλα ξεκίνησαν με τη συνάντηση της Τζίνας το 2007 με τον τ. Εξοχότατο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια η οποία του έθεσε το θέμα, το οποίο άμεσα ο Πρόεδρος με ενθουσιασμό υιοθέτησε και προώθησε προς τον τότε Υπουργό Πολιτισμού κ. Αντώνιο Σαμαρά που και εκείνος έσπευσε να αγκαλιάσει και να υπογράψει με σειρά του την ιστορική απόφαση, για να περάσει επί τέλους το Κηφισιώτικο σπίτι του θρυλικού Καπετάν Μίκη Ζέζα, από την ερήμωση, στον χώρο της ιστορίας που του αξίζει.
Το 2016 με έναυσμα τον ενθουσιασμό και την επιθυμία να διασώσουμε το κτίσμα και να προλάβουμε τις έσχατες ελπίδες προ της καταρρεύσεως του ιστορικού Μνημείου, συστήσαμε το Σωματείο “Καπετάν Μίκης Ζέζας-Σωματείο Φίλων Παύλου Μελά”. Στα ιδρυτικά μας Μέλη είχαμε τη μεγάλη χαρά να έχουμε την Τζίνα που αμέσως εξελέγη στο Διοικητικό μας Συμβούλιο – Α! Αντιπρόεδρος – και ανέλαβε άμεση και καθοριστική δράση.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, μας έδωσαν πολύ κουράγιο και ελπίδες για να επιτευχθεί ο σκοπός για τον οποίο ξεκινήσαμε. Η αλήθεια είναι πως στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα ,εγώ τουλάχιστον είχα την ελπίδα πως κάποιος (κάποιος, ας τον ονομάσουμε φορέα) θα βρισκόταν να τιμήσει την συγκινητική Ζηνοβία για το τεράστιο επίτευγμά της. Υποθέσαμε ότι επί τέλους, κάποιος θα αισθανόταν την ανάγκη να την παραδώσει ως άξια Ελληνίδα στον κατάλογο των Πατριωτών, ως παράδειγμα προς μίμηση .
Δυστυχώς όμως φαίνεται πως δεν μας περισσεύουν πια τέτοια φαινόμενα.
Από ότι εγώ τόσα χρόνια παρατηρώ, στην αρχόντισσα Κηφισιά, οι τιμητικές διακρίσεις δίνουν και παίρνουν για πολλά άλλα και διάφορα.
Όπως όμως αποδεικνύεται, φαίνεται ότι για κάποιες …προφανώς ως φαίνεται «μικρής αξίας» προσπάθειες και τελικά …….τεράστιες επιτυχίες, όπως η συμβολή της Ζηνοβίας μας στη ιστορία της Πατρίδας, δεν υπήρξε ικανή ούτε καν για έπαινο και το θέμα μέχρι σήμερα πέρασε και παραμένει στα… αζήτητα.
Κρίμα!!
