Αγία Μαύρα, 3 Μαΐου. Αγία Παρασκευή, 26 Ιουλίου. Μαύρη Παρασκευή ή Μπλάκ Φράϊντέϋ σε απλά Ελληνικά… Σήμερα!!!
Γιορτή της ανούσιας κατανάλωσης, της κοροϊδίας του αγοραστικού κοινού, της υπερβολής και του στριμωξίματος ή γιορτή της ευκαιρίας, της κατανάλωσης για όλους, της εκλογικευμένης αγοράς και της ενδυνάμωσης των σχέσεων και της εμπιστοσύνης, επιχείρησης – πελατείας; Τι να σας πω, δεν θα πάρω θέση… Μάλλον αλλάζει, ανάλογα με την οπτική, από την οποία το βλέπει ο καθένας.
Τα τελευταία χρόνια που μάθαμε και εμείς το Μπλάκ Φράϊντεϋ – γιατί σε αντίθεση με αυτό που λένε κάποιοι διαφημιστές, όχι, στο χωριό μας δεν είχαμε Μπλάκ Φράϊντεϋ- δεν μπορώ να πω ότι το περιμένουμε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Πιο πολύ για ταλαιπωρία μου κάνει, παρά για οτιδήποτε άλλο.
Πριν δυο χρόνια βέβαια, μπήκαμε στο «νόημα» της «γιορτής» και βρήκαμε και εμείς οι έξυπνοι την ημέρα, για να πάμε να αλλάξουμε την τηλεόραση μας. Λες και η γκρίζα σκιά που κάλυπτε ανθρώπους και τοπία, στις εκπομπές που βλέπαμε στην οθόνη της παλιάς μας συσκευής, δεν μπορούσε να περιμένει μια καταλληλότερη, πιο ήσυχη μέρα. Έπρεπε Sony και καλά, να την αλλάξουμε τότε! Γιατί η Μαύρη Παρασκευή, ενδείκνυται για μαύρες συσκευές. Και για λευκές… Και για τεχνολογικά καλούδια…Και για ρούχα… και για οτιδήποτε είναι προς πώληση!Μιας που στο παιχνίδι αυτής της «γιορτής», μοιάζει να μπήκαν όλοι! Η Μαύρη Παρασκευή, ενδείκνυται για στρίμωγμα, (συνωστισμό όπως θα το λέγαμε στην εποχή μας), επαφή μεταξύ αγνώστων, αποστάσεις λίγων εκατοστών από τους δίπλα μας, μικρό- τσακωμούς πάνω από τα ράφια, διελκυστίνδα με το καλώδιο ενός playstation και ανταλλαγή σταγονιδίων, σιέλου και ιών.
Αλλά αυτό ήταν πριν δυο χρόνια.Φέτος η τηλεόραση δουλεύει μια χαρά, (αυτό μας έλειπε, να μην δούλευε μια τηλεόραση διετίας), και σε περίπτωση που δεν το έχετε ακούσει, κυκλοφορεί και ένας απαίσιος κορονοϊός. Μαύρα τα μαντάτα για την αγορά και κατ’ επέκταση, για όλους μας. Γιατί ακόμα και σε αυτό που βιώνουμε, ακόμα και αν οι αριθμοί των θανόντων, των διασωληνωμένων, των κρουσμάτων αυτού του ιού, θα έπρεπε να μας ανησυχήσουν, δεν ανησυχούν όλοι αρκετά, ώστε να κάτσουνε για δυο ή τρείς εβδομάδες κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τους. Βγήκε η Κυβέρνηση λοιπόν και για δεύτερη φορά, αλλά με λιγότερη επιφύλαξη, αντίδραση ή διαμαρτυρία και μας έκλεισε εκείνη όλους μέσα.
«Lockdown».
Και άσε τον καθηγητή τον κ. Μπαμπινιώτη να φωνάζει. Αυτός ο περιορισμός, ξένος μας είναι. Και ίσως για αυτό, να μας είναι πιο εύκολο να χρησιμοποιούμε μια ξένη έκφραση. Ξένος είναι και ο ιός! «Τι φταίμε εμείς;»«Εμείς τα ουζάκια μας πίναμε… Τα ψαράκια μας τρώγαμε… Και αν γιόρταζε το όνομα μας ή είχαμε γενέθλια, καλούσαμε μερικούς φίλους, όπως κάναμε πάντα». Μια φορά άλλωστε, γινόμαστε όσο γινόμαστε και η ηλικία, είναι κάτι σχετικό. Νέος είσαι, αν νέος νιώθεις. Θα δικαιολογούσα πάντως περισσότερο μια «ζωηράδα», στους εγκλεισμένους ηλικιωμένους, που θέλουνε να ζήσουν όση περισσότερη ζωή γίνεται, παρά σε έναν καλομαθημένο νέο, (πραγματικό, όχι κατά φαντασία), που το μόνο που του ζητείται είναι να κάνει λίγη υπομονή, για να μπορέσει να ζήσει πολλά και γεμάτα χρόνια και να σβήνει κεράκια μεγάλος, σοφός και με άσπρα μαλλιά.
Η αγορά όμως, πρέπει να δουλέψει. Και εκεί ήρθε η βοήθεια της τεχνολογίας. Ηλεκτρονικές παραγγελίες και παράδοση κατ’ οίκον. Οι επιχειρήσεις που είχαν το μέγεθος, τους πόρους και την τεχνογνωσία να στήσουν έναν τέτοιο μηχανισμό, το κάναν. Ανταγωνιζόμενοι αν όχι αθέμιτα, ας πούμε απλά, όχι και τόσο ηθικά, όσους δεν είχαν την δυνατότητα να στήσουν τον μηχανισμό που λέγαμε. Οι οποίοι τελευταίοι, ακολούθησαν με ευλάβεια, τα όσα μας υπαγόρευσε η Κυβέρνηση μας. Θα μου κάνει άσχημη εντύπωση πάντως, αν αποζημιωθούν επιχειρήσεις, που δεν μειώθηκε ο τζίρος τους αυτές τις ημέρες. Από τη μία, να επιβάλλεται μείωση ενοικίου στους ιδιοκτήτες των ακινήτων, όταν από την άλλη, οι μισθωτές τους να πουλάνε απευθείας από τις αποθήκες τους, με αυξημένα έσοδα και μειωμένο λειτουργικό κόστος…
Άσχετα πάντως αν οι server και οι ιστοσελίδες αντέξανε, από την παραγγελία μέχρι την παράδοση στο σπίτι, υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία, μια αλυσίδα, για την οποία δεν φάνηκε να ήταν προετοιμασμένος ο κάθε κρίκος της. Και έτσι, ήδη από την αρχή αυτής της εβδομάδας, βλέπαμε πλάνα στην (διετίας) τηλεόραση μας, από γραφεία μεταφορικών εταιριών, που αδυνατούσαν να διαχειριστούν τον όγκο των δεμάτων που κληθήκαν να παραδώσουν! Είδαμε πολλά τροχοφόρα καλάθια, πολλών κυβικών μέτρων, αραδιασμένα έξω στον δρόμο, στην άσφαλτο, λες και ο δρόμος είναι ιδιοκτησία της όποιας επιχείρησης και κάποιον κακομοίρη με τα χέρια στην τσέπη, να κοιτάζει να μην βουτήξει κανένας κάνα δέμα. Αν βέβαια έβρεχε, πάνω από ποιο καλάθι θα κράταγε την ομπρέλα; Γιατί ο καιρός, ειδικά τον χειμώνα, δεν ξέρει από εκπτώσεις και η παιχνιδομηχανή ή το καινούργιο κινητό, δεν έχουν τόση πλάκα, άμα το πακέτο στο οποίο έρχονται, έχει μουλιάσει από τη βροχή!
Μήπως λοιπόν, Μπλάκ Φράϊντεϋ ή μη, σε συνθήκες πανδημίας ή όχι, να κοιτάζαν λίγο την καταλληλότητα των σημείων απ’ όπου περνάει τέτοιος όγκος προϊόντων; Αφού δεν το κάνανε οι όποιοι υπεύθυνοι των Δήμων, κατά την αδειοδότησηαυτών των χώρων, (ενδεχομένως, τέτοιοι ακατάλληλοι χώροι, να λειτουργούνε και στην Κηφισιά), ας το κάνουνε τώρα. Μην μαυρίσουμε την Παρασκευή, κάποιου που σαν και εμάς, βρίσκεται κλεισμένος στο σπίτι, για τον οποίον το νέο προϊόν που παρήγγειλε, είναι η μόνη του παρηγοριά, σε μια ομολογουμένως, πολύ περίεργη και αρκετά δυσάρεστη καθημερινότητα, που βιώνουμε φέτος.
