Οφείλω να το ομολογήσω. Στο σπίτι μας, όπως γίνεται σε πολλά ελληνικά νοικοκυριά πλέον, ειδικά σε αυτές τις ημέρες εγκλεισμού που ζούμε, βλέπουμε Netflix! Πιάσαμε λοιπόν το απόγευμα της Κυριακής, να δούμε το The Crown και μέχρι την Τετάρτη, είχαμε δει και τα δέκα επεισόδια του τέταρτου κύκλου της σειράς! Η σειρά, σε περίπτωση που δεν την γνωρίζετε, πραγματεύεται την ιστορία της Βασιλικής Οικογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου, από λίγο πριν ανεβεί στον θρόνο η Βασίλισσα Ελισάβετ, η Β’, αυτή που βασιλεύει τώρα, κάνοντας όμως μια πολύ ωραία ιστορική αναδρομή, σε κάποια γεγονότα της χώρας αυτής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας.
Οι άνθρωποι… είναι στην κοσμάρα τους! Ή τουλάχιστον, έτσι τους παρουσιάζει αυτή η σειρά. Πέραν από τον απίστευτο «δικαιωματισμό» τους, (νομίζω πως έτσι μεταφράζεται ο όρος entitlement), αν και στους προηγούμενους τρεις κύκλους έβρισκε κανείς σημεία μιας κάποιας, μικρής, ανθρώπινης ταύτισης, μπορούσες δηλαδή να συμπαθήσεις κάποιους από τους χαρακτήρες της σειράς, στην τέταρτη αυτή σεζόν, δύσκολα τα πράγματα…
Ένα από τα επεισόδια λέγεται Fagan και αναφέρεται σε ένα άνεργο ελαιοχρωματιστή, τον Michael Fagan, που στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, μπήκε στο παλάτι και βρέθηκε στην κρεβατοκάμαρα της Βασίλισσας για να συζητήσουνε. Ήθελε να της πει, πώς έχουν τα πράγματα, έξω από τον προστατευτικό και αιθεροβάμονα κύκλο της. Πώς ζούνε οι άνθρωποι, που δεν είναι η Βασιλική οικογένεια. Δηλαδή, το 99,99998% των Βρετανών.
Μπορεί να το θυμόσαστε το περιστατικό. Το θυμόμουν ότι είχε γίνει και ας ήμουνα μικρός.
Σύμφωνα με το σενάριο, η Βασίλισσα, έντρομη του είπε ότι, «ξέρει πώς έχουν τα πράγματα», «γνωρίζει ανθρώπους προερχόμενους από τον λαό,, όλη την ώρα». Όπου η αποστομωτική απάντηση του Fagan ήταν, “everyoneyoumeet, isonbestbehavior…”. Όλοι όσοι γνωρίζει, «φέρονται εκείνη τη στιγμή, με τους καλύτερους τους τρόπους…».
Μου έμεινε στη μνήμη αυτή η ατάκα, (είπαμε, δεν έχουν περάσει και πολλές ημέρες από όταν «καταβροχθίσαμε» τη σειρά) και σκέφτομαι τώρα, μήπως και στην Ελλάδα έχουμε ανθρώπους, δημόσια πρόσωπα, πολιτικές οικογένειες, ανθρώπους της Διοίκησης ή της Αυτοδιοίκησης, που να ζούνε τόσο πολύ στον κόσμο τους, που να μην έχουν αντιληφθεί το πώς είναι η χώρα μας και ο τόπος που ζούνε; Άνθρωποι, που να έχουνε μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή θα κυβερνήσουν ή θα είναι μέλη μιας κυβέρνησης.Που έχουνε χάσει κάθε μέτρο ρεαλισμού και όσο και να τους στείψεις, δεν θα στάξει ούτε μια σταγόνα κατανόησης ή ενσυναίσθησης; Τι λέτε, έχουμε τέτοιους ανθρώπους;
Τα «τζάκια», δεν έχουν αποχρώσεις. Ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία, βρίσκονται τόσο στα δεξιά, όσο και στα αριστερά των εδράνων. Δείτε το παράδειγμα του Πρωθυπουργού μας. Γιος Πρωθυπουργού, απόγονος της αδερφής του Ελευθερίου Βενιζέλου, θείος του Δημάρχου Αθηναίων, αδερφός Βουλευτού – η μητέρα του Δημάρχου- που ήταν και αυτή Δήμαρχος Αθηναίων, ξάδερφος ή συγγενής, δεν ξέρω και εγώ πόσων μελών του Κοινοβουλίου και της ευρύτερης Δημόσιας Διοίκησης… Ή το παράδειγμα το άλλο,τότε που βαρέσαμε φαλιμέντο. Πρωθυπουργός, γιος Πρωθυπουργού, εγγονός Πρωθυπουργού και σίγουρα ετοιμάζεται κάποιο άλλο, μεσσιανικό οικογενειακό comeback. Ακόμα και στην Αριστερά, υπάρχουν «οικογενειακές επιχειρήσεις»! Στη δε άκρα Δεξιά, σε αυτή με «το καθαρό χέρια», που ευτυχώς αποκαλύφτηκε η παράνομη φύση της, βόλεψε τη σύζυγο, βόλεψε, μέχρι και το «αίσθημα» της κόρης του!
«Και ποιος είμαι εγώ;» Για τα δυο πρώτα παραδείγματα, δεν θα τους κρίνω. Ένα κείμενο γράφω, σε μια τοπική ιστοσελίδα. Θα τους κρίνει η ιστορία. Για το τελευταίο παράδειγμα, τους έκρινε το Δικαστήριο. Μην το ξεχνάμε αυτό.
Συγνώμη που το γράφω, αλλά τα θέλουμε και εμείς! Ακούμε ένα επίθετο και λιώνουμε. Νομίζουμε ότι η συμμετοχή σε κάποιον κομματικό μηχανισμό, είναι εγγύηση ηθικής, ικανότητας ή επιτυχίας. Το ίδιο και στα τοπικά! Στα τοπικά ίσως, ακόμα περισσότερο! Γιατί συνήθως, τους ξέρουμε προσωπικά. Κάποιες φορές, μπορεί να θυμόμαστε ακόμα και τους «γενάρχες» της όποιας πολιτικής φαμίλιας και κριτήριο γίνεται, το πόσο «καλό παιδί» είναι ο καθένας! Ο γιός του Μπακάλη, ο ανιψιός του Παππά, η κόρη εκείνου του κυριούλη, που δεν θυμόμαστε τι ακριβώς έκανε, αλλά ήταν πολύ ευγενικός κάθε φορά που τον συναντούσαμε, στο μπακάλικο του πατέρα, του γιού του Μπακάλη! Δεν το συζητάμε… Το ένστικτο μας τελικά, είναι εγγύηση, ότι μερικές δεκάδες εκατομμύρια στον προϋπολογισμό του Δήμου μας, θα τα διαχειριστούν με απόλυτη σοβαρότητα, με σύνεση και με επαγγελματισμό!
Η Ελλάδα, είναι μια μικρή χώρα. Κάποτε, ήταν ακόμα πιο μικρή. Όλοι μας, ΟΛΟΙ ΜΑΣ, κάποιον πολιτικό τον γνωρίζουμε. Όλοι έχουμε έναν γνωστό, φίλο, συγγενή, πρόγονο, που πέρασε από κάποια θέση εξουσίας. Μικρής ή μεγάλης. Τα όποια χάλια μας λοιπόν, είναι συλλογική μας ευθύνη. Και αυτό, είναι από τα μεγαλύτερα καλά που μας προσφέρει το πολίτευμα μας. Ότι δεν χρειάζεται να μπούμε στα κρυφά στο παλάτι, για να ανοίξουμε τα μάτια στους ευνοημένους του πολιτικού μας συστήματος. Μπορούμε απλά, να ανοίξουμε το στόμα μας και να πούμε με ειλικρίνεια την άποψη μας. Ή να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε, για το τι έχουμε κάνει εμείς, ο καθένας μας προσωπικά, για να αλλάξουμε την κατάσταση.
Και αυτό μάλλον, θέλει και τα μεγαλύτερα κότσια…
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
