« Των αοράτων » Ταπεινό μου σαρκίο, μέσα σου κρύβεις μεγαλείο. Ιερή πνοή των αοράτων και αγίων, δανεική ψυχή, κοινωνό των μυστηρίων.
Με ιδιαίτερη επιτυχία έγινε, την Πέμπτη 17 Μαρτίου, η παρουσίαση της νέας ποιητική συλλογής του Θάνου Τσάμπρα, «Πέμπτη Εποχή των αοράτων». Η εκδήλωση, που οργάνωσαν οι Εκδόσεις «Παρουσία», έλαβε χώρα στον «Κήπο του Μουσείου», (Αρχαιολογικό Μουσείο). Ποιήματα από τη συλλογή διάβασε, με τον δικό της εκφραστικό τρόπο, η ηθοποιός Ελένη Φιλίνη. 
Πολλοί οι φίλοι της λογοτεχνίας και του ποιητή που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, όπως σε κάθε εκδήλωση του Θάνου Τσάμπρα, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους κύκλους της ποίησης και της λογοτεχνίας. Ως οικοδεσπότης υποδέχτηκε όπως πάντα με ένα ζεστό χαμόγελο τον κόσμο, ο οποίος του ανταπέδωσε με ζεστό χειροκρότημα, κατά την παρουσίαση.
Η «Πέμπτη Εποχή των αοράτων», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Παρουσία», είναι κοσμημένη με έργα χειρών Γιώργου Κόρδη. Την ευθύνη και τον σχεδιασμό της έκδοσης είχε ο Βασίλης Θ. Χατζηϊακώβου και την επιμέλεια ο Γ.Φ.Τσίπης
Εξαντλώντας τις εποχές της, η ζωή φτάνει στα όριά της. Φτάνει κοντά στον θάνατο. Όταν η ζωή στέκει απέναντι από τον θάνατο, τα συναισθήματα είναι δυνατά και οι εμπειρίες έντονες. Η πραγματικότητα με τη φαντασία συγχέονται και δύσκολα διακρίνεις το αληθινό από το φανταστικό. Στη ρωγμή του χρόνου μεταξύ ζωής και θανάτου, αρχίζει η Πέμπτη Εποχή, που «τόπος δεν την ξέρει και χρόνος δεν την διαφεντεύει»…!
Ο κανόνας της σμίλης Τα χέρια σου, τα μαγικά, το ξύλο μεταμόρφωναν σε λύρα του Απόλλωνα. Λαούτα, μαντολίνα και βιολιά, που ΄δώσαν νότες σε ορχήστρες, γεννήθηκαν από την τέχνη την παλιά και την επίμονη δική σου αγκαλιά. Χάρισες στις νύφες συνοδούς, γλυκόλαλους κι αστραφτερούς, στο δρόμο για την εκκλησιά` και στους ερωτευμένους, βάρκες με πανιά, να ταξιδεύουν τους καημούς. Όταν αλλάξαν οι καιροί κι αραίωσαν οι τυχεροί, που ζητούσαν μια κιθάρα, ή μια λύρα κρητική, εσύ εκεί, συνέχεια να παλεύεις, να πλανίζεις, να σμιλεύεις, το έλατο, τον κέδρο, την οξυά, με το δικό σου το μεράκι. Μα τώρα τελευταία, σε τρώει το σαράκι. Τα δάχτυλα της διακονίας, οργάνων, όργανα δημιουργίας, δεν μπορούνε να κρατήσουν σταθερά, τα μαχαίρια σου τα κοφτερά. Θέλουν τις νότες να ξυπνήσουν, μα δεν έχουν τον παλιό τον ζήλο. Τα χέρια σου, τα ροζιασμένα, γίνονται, μέρα με τη μέρα, ξύλο. Θάνος Τσάμπρας
