Γράφει η Έρικα Αθανασίου
«Κοιτάζω την οθόνη: η μάνα μου. Ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν εκείνη. Έχει ραντάρ κα πιάνει πάντα την πιο ακατάλληλη – στιγμή – ίσως πάλι γιατί καλεί συνέχεια, άρα στατιστικά έχει αυξημένες πιθανότητες». Η ηρωίδα από μικρή προσπαθεί να είναι άξια για να την αγαπούν, όχι να τραβάει την προσοχή προκαλώντας προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι το σκάει από το τοξικό οικογενειακό περιβάλλον, όπου οι προσπάθειές της δεν καρποφορούν, θα βρεθεί σε μια αντίστοιχη κατάσταση, εργαζόμενη σε σούπερ μάρκετ και έχοντας σχέση με έναν παντρεμένο.
Ένα πορτοφόλι όμως που βρίσκει και το παραδίδει, υπακούοντας για άλλη μια φορά στους κανόνες του καλού κοριτσιού, θα την οδηγήσει σε μια νέα δουλειά, δίπλα σε έναν ιδιόρρυθμο δικηγόρο. Η αλλαγή της θα ξεκινήσει από το ντύσιμο, αφού μέσα στο δικηγορικό γραφείο ο κώδικας ντυσίματος είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που έχει συνηθίσει. Κι ενώ αρχικά θα αλλάξει τα συνηθισμένα της ρούχα, με πουκάμισα και μακιγιάζ στη δουλειά, σιγά σιγά θα διαπιστώσει ότι της αρέσουν τα ρούχα της δουλειάς και γίνονται τα δικά της ρούχα. Μαζί με τα ρούχα θα αλλάξει σιγά σιγά και η ίδια, παρακολουθώντας τις ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων, μέσα από τις υποθέσεις τους που φτάνουν στο δικηγορικό γραφείο, με την καθοδήγηση του δικηγόρου που φαίνεται να μισεί τους ανθρώπους.
«Ο σκοπός του γάμου δεν είναι παρά να μπορείς να μισείς με όλη σου την άνεση. Ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο καταστροφής».
Πίσω όμως από κάθε μισάνθρωπο κρύβεται συνήθως μια πονεμένη ιστορία, μια ιστορία εγκατάλειψης. Και ενώ ο δικηγόρος καθοδηγεί τις ζωές των ανθρώπων που τον περιβάλλουν, έχοντας για τον καθέναν κάποιο κακεντρεχές σχόλιο, θα βρεθεί ο ίδιος αντιμέτωπος με την ιστορία του.
Μια ιστορία με διαφορετικά επίπεδα αγάπης και προδοσίας, που κερδίζει αμέσως την προσοχή του αναγνώστη και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον με αναπάντεχες ανατροπές.
«Ψυχή γένους θηλυκού» της Emanuela Canepa, από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»
