Για την ώρα, διανύω ακόμα την πέμπτη δεκαετία μου. Αλλά πόσοι που διαβάζετε έχετε ξεπεράσει τα πενήντα; Τώρα που σηκώνετε το χέρι σας, πονάει; Όχι βέβαια! Στα πενήντα ο άνθρωπος είναι ακόμα νέος! Κάνει ποδήλατο, πάει για περπάτημα, αθλείται και ατενίζει το μέλλον που βρίσκεται μπροστά του!
Είμαστε περίπου ένα χρόνο σε αυτήν την ιδιότυπη κατάσταση. Ένα χρόνο από τις πολύτιμες ζωές μας, που αναγκαστικά μεν, ασχολούμαστε με την πανδημία και την αντιμετώπιση της από την παγκόσμια κοινότητα, δικαιούμαστε ωστόσο, να θεωρήσουμε τον χρόνο αυτό, σαν χαμένο. Δεν ξέρω αν θα τον ζούσαμε στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας, άμα δεν τον είχε μονοπωλήσει «ο ιός της Wuhan». Το πιθανότερο είναι πως όχι. Μας δίνεται όμως η ευκαιρία, παρόλη τη στενάχωρη αυτή κατάσταση, να επαναξιολογήσουμε το τι έχει πραγματικά σημασία στη ζωή μας και τι όχι.
«Και τι είναι ένας χρόνος, μπροστά στην αιωνιότητα;». «Μόλις τελειώσει όλη αυτή η ιστορία, βουρ, πίσω στην κανονικότητα…». Αιωνιότητα δεν είναι, γιατί το προσδόκιμο ζωής μας είναι συγκεκριμένο. Μπορεί βέβαια να ανεβαίνει και να πέφτει ανάλογα με το πόσα τσιπς, αναψυκτικά και τσιγάρα θα αγοράσουμε από το περίπτερο, μπορεί να μην φτάνουμε όλοι στην ίδια ηλικία, αλλά τα στατιστικά στοιχεία είναι σε βάρος μας… 100% των ανθρώπων που γεννήθηκαν σε αυτόν τον πλανήτη, απεβίωσαν ή θα αποβιώσουν κάποια στιγμή. Ο ένας χρόνος λοιπόν που κάτσαμε ή δεν κάτσαμε μέσα, είναι πάρα μα πάρα πολύ πολύτιμος!
Κάποια πράγματα μοιάζουν πολύ μακρινά. Ίσως γιατί δεν τα γνωρίσαμε ή δεν γνωρίσαμε ποτέ ανθρώπους που τα γνωρίσανε. Αλλά αν πάρουμε τον πενηντάρη σαν μονάδα μέτρησης, ξέρετε, εκείνον τον πενηντάρη που κάνει ποδήλατο και παίρνει τα βουνά και ήταν πολύ μικρός για να θυμάται τι έγινε στο Πολυτεχνείο… Δυο μόλις πενηντάρηδες και βρισκόμαστε στη Μικρασιατική Καταστροφή! Τέσσερεις πενηντάρηδες και φτάσαμε στο 1821! Πολλών από εμάς οι Παππούδες μας, αν και μάλλον αδύνατον να είχαν γεννηθεί τότε, θα γνώρισαν κόσμο που ήταν αρκετά μεγάλος, ώστε να θυμάται τα γεγονότα που μας διαμόρφωσαν σαν χώρα! Και αυτό σαν σκέψη, εμένα τουλάχιστον, με συναρπάζει!
Τον Παππού μου τον χρησιμοποιώ συχνά σαν χρονική μεζούρα. Ήταν του 1910. Βίωσε εποχές πολέμου και ισπανικής γρίπης, είδε τους πρόσφυγες να έρχονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες, σπούδασε, πολέμησε στο μέτωπο στην Β. Ήπειρο και την Αλβανία και ύστερα πήγε στην Β. Αφρική και πολέμησε μαζί με τους συμμάχους. Στον καιρό της ειρήνης, έκανε σημαντικά πράγματα στο αντικείμενο του, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Δούλεψε πολύ, δίδαξε, ταξίδεψε πολύ και είχε και δίπλωμα πιλότου για μικρά ελικοφόρα αεροπλάνα. Στο μυαλό μου πάντα, τον είχα κάπως σαν έναν μυθιστορηματικό ήρωα. Ειδικά αυτό με τα αεροπλάνα, σαν παιδί, με ενθουσίαζε πολύ!
Πόσα πράγματα μέσα σε μια ζωή! Και αν και είναι πάνω από είκοσι χρόνια που δεν είναι πια μαζί μας, χρησιμοποιώντας τον Παππού μου σαν μέτρο για τη σχετικότητα του χρόνου, με βοηθάει να αντιληφθώ, πόσο πρόσφατα είναι όλα αυτά που θεωρούμε μακρινά. Πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που μας έχει δοθεί, πάνω σε αυτή τη Γη.
Η χρονιά που πέρασε δεν πήγε εντελώς χαμένη. Σε αναζήτηση πιο ήσυχων και λιγότερο ιικά φορτισμένων προορισμών, πήγαμε στη Θεσπρωτία το καλοκαίρι, πήγαμε και στο Κυπαρίσσι Λακωνίας το φθινόπωρο. (Χρόνια ήθελα να πάμε…) Κάναμε τις δουλειές μας, είδαμε πολλές σειρές, διαβάσαμε πολύ, γιορτάσαμε το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, αλλά πάντα μεταξύ μας… Αναμφίβολα, μας έχουν λείψει οι φίλοι μας, μας έχει λείψει η κανονικότητα, το να μπορούμε να πάμε στην Πάρνηθα π.χ. χωρίς αναφορά και SMS. Μας έχει λείψει ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Μου έχει λείψει, να κάνω τον ψήστη σε ένα BBQ, με δέκα ανθρώπους! Αλλά χαμένη η χρονιά… δεν πήγε!
Χαμένη η χρονιά θα έχει πάει, άμα δεν έχουμε μάθει τίποτα απ’ όλη αυτή την περιπέτεια. Αν οι νεότατοι ακόμα πενηντάρηδες (και οι προσεχώς πενηντάρηδες), αλλά και όλοι μας, σε όποια ηλικία και να βρισκόμαστε, θεωρήσουμε ότι έχουμε ολόκληρη την αιωνιότητα μπροστά μας! Δεν μας εγγυάται κανείς τίποτα και δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με τον Δημιουργό μας, για το πόσο χρόνο έχουμε διαθέσιμο. Όσο και να έχουμε, πάλι λίγος είναι! Και να υπήρχε συμβόλαιο, ο Δημιουργός, διατηρεί το δικαίωμα να το σπάσει, όποτε εκείνος θέλει.
Το δικό μου τουλάχιστον συμπέρασμα, αυτό είναι. Η καλύτερη στιγμή για να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν, είναι τώρα! Και αν όχι τώρα λόγω της πανδημίας, αμέσως μόλις μπορέσουμε! Και αν έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν και μας γεμίζουν, ακόμα και αν είμαστε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, ας τα κάνουμε, τώρα!
Και γιατί όχι, αφού μας αρέσουν…
ποδηλάτης ανοιχτομάτης
