Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΒΑΡΕΛΑ
Πήγαινα στη Β’ Δημοτικού κι από τότε είχα «αλληλογραφία» με τον πατέρα μου. Η μοίρα είχε κανονίσει να ζει εκείνος στη Θεσσαλονίκη κι εγώ στην Αθήνα με τη νονά μου που με μεγάλωνε.
Η «αλληλογραφία» αυτή ήταν για μένα τελετουργική, γιατί τον πατέρα μου τον λάτρευα. Τη μέρα που θα περνούσε ο ταχυδρόμος, ντυμένη με το φτηνό φουστανάκι μου, καλοστολισμένη και σοβαρή, καθόμουν στο κατώφλι του σπιτιού και περίμενα το θείο δώρο: το γράμμα από τον μπαμπά.
Και ο ταχυδρόμος είχε καταλάβει κι εκείνος την αγωνία μου και μου έπαιζε παιχνίδια. Άλλοτε έλεγε «έχεις γράμμα», άλλοτε «δεν έχεις» κι άλλοτε έψαχνε τάχα με προσοχή στον δερμάτινο σάκο του να το βρει, μήπως το είχε χάσει.
Από τότε μάζευα τα γραμματόσημα και τους φακέλους που ήταν για μένα ένα «παράσημο» και περιείχαν μέρος από την αγάπη που είχα μαζί του.
Βρήκα ένα γραμματόσημο της εποχής εκείνης, τώρα που άνοιξαν τα σχολεία, που βλέπω τα παιδιά χαρούμενα με την τσάντα στην πλάτη κι εγώ είμαι γιαγιά και συγκινούμαι όταν θυμούμαι την παιδική μου ηλικία, και μ’ ακολουθεί τώρα, με όλα τα ωραία της γεγονότα, με τα γράμματα του μπαμπά, τα ωραία γράμματα, τα χρωματιστά γραμματόσημα και την αγωνία μου.
Και βλέπω με συγκίνηση, ένα κοριτσάκι, καθισμένο στο κατώφλι του, ένα γράμμα που γι’ αυτό ήταν «τροφή» και «υπομονή» για το μέλλον.
Και δεν μπορεί να καταλάβει πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός, πότε πέρασε τρέχοντας ο χρόνος και δεν το πιστεύει.
Και να η απόδειξη: Το γραμματόσημο με τα χρώματά του και ο φάκελος με τα καλλιγραφικά γράμματα του πατέρα μου. Τα πράγματα παίρνουν τον δικό τους χώρο στη ζωή μας και μας την κάνουν μοναδική και αξέχαστη.
