Το πρωί της Δευτέρας 17 Οκτωβρίου βρήκα όλους τους εκλεκτούς μου φίλους σε πλήρη απαρτία στο μεγάλο τραπέζι. Φίλοι εξαιρετικοί, συνταξιούχοι όλων των κοινωνικών τάξεων, νοικοκυραίοι που ο καθένας ανάλωσε με σεβασμό και τιμιότητα τη ζωή του στο επάγγελμα που διάλεξε να ακολουθήσει, με σκοπό όταν θα έρθει η ώρα της απομαχίας, να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια.
Έλα, όμως, που τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και σήμερα βρίσκονται σε θέση άμυνας, να αναρωτιούνται μέχρι πού θα πάει η άδικη μεταχείριση από το ανάλγητο κράτους στους παλαίμαχους, έντιμους και αξιοπρεπείς οικογενειάρχες συνταξιούχους.
Οι συζητήσεις παίρνουν και δίνουν. Νοσταλγούν τα παιδιά τους που έφυγαν μετανάστες, τα εγγόνια τους, σκέπτονται τη μοναξιά τους και τη μοναδική παρηγοριά της ζωής τους, τις γυναίκες τους, που ως πιστές σύντροφοι βρίσκονται στο πλευρό τους και τους φροντίζουν. Και το συμπέρασμα πάντα ίδιο: «Κάναμε μια ζωή αγώνα για να μείνουμε σαν τα κούτσουρα και να περιμένουμε κάθε βράδυ ν’ ακούσουμε πόσο θα μας κόψει από τη σύνταξη ο Κατρούγκαλος, που καθημερινά μας καταδικάζει».
– Πες μας κανένα νέο, βρε Τράνακα, εσύ που γυρνάς, ακούς, βλέπεις και τα συζητάς, με ρωτά ο φίλος μου ο Γρηγόρης.
– Γρηγόρη μου, μία είναι η λύση. Όχι μοιρολατρία. Αντεπίθεση στην επίθεση. Η γερμανική οικονομική κατοχή δεν πρέπει να περάσει, όπως δεν αφήσαμε να περάσει η πολεμική κατοχή. Αέρα, Γρηγόρη, αέρα! Αυτό καλεί και η 28η Οκτωβρίου, ημέρα που γιορτάζει η Ελλάδα και ειδικά η Κηφισιά.
– Πώς τον πίνεις τον καφέ Μιχάλη; με ρωτά ο Νίκος.
– Σκέτο και ελληνικό, Νίκο μου…
