Σήμερα ο «Καφενές» παίρνει… μπόι αφενός γιατί βρίσκομαι ψηλά σε roofgarden της Νέας Κηφισιάς, αφετέρου γιατί ο φίλος που με προσκάλεσε στο τραπέζι του για καφέ είναι ό,τι πιο εκλεκτό διαθέτει η Κηφισιά από πλευράς διανόησης και ενημέρωσης.
Σέβομαι την επιθυμία του και δεν αναφέρω το όνομά του.
– Κάθισε. Τι θα πιεις, καπουτσίνο με κανέλα; μου λέει χαριτολογώντας.
– Ναι, ευχαριστώ, το προτιμώ.
– Άκουσε, βρε Μιχάλη, επειδή διαβάζω την «Κηφισιά» και στην έντυπη και στην ηλεκτρονική της μορφή και δεν θέλω να απονείμω εύσημα για κανέναν. Μη θίγουμε τη γλώσσα των ανθρώπων που μας αγαπούν, διότι υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας. Διαβάζω τον αθηναϊκό τύπο και ακούω στην ΤV «αντάλλαξαν γαλλικά», «τους επιτέθηκε με γαλλικά» και άλλα τέτοια. Μου προκαλεί, μάλιστα, αλγεινή εντύπωση και απορώ πώς ακόμη δεν έχει γίνει διάβημα διαμαρτυρίας από το μορφωτικό ακόλουθο της γαλλικής πρεσβείας στην Αθήνα προς την κυβέρνηση για το διασυρμό της γαλλικής γλώσσας, κυρίως από τους Έλληνες δημοσιογράφους της τηλεόρασης, οι οποίοι χαρακτηρίζουν τις χυδαίες, αγοραίες και υβριστικές εκφράσεις ως «γαλλικά». Εκ πρώτης όψεως, η συμπεριφορά αυτή και εξίσωση της χυδαιότητας με μία τόσο εύηχη και πλούσια γλώσσα, όπως είναι η γαλλική, η οποία ακόμη και μέχρι σήμερα θεωρείται ως η γλώσσα των σαλονιών, παραπέμπει με τους πιο επιεικείς χαρακτηρισμούς σε μία άκριτη και αγενή αντιμετώπιση των φίλων μας, των Γάλλων, οι οποίοι, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, μας αγαπούν, μας υποστηρίζουν και θεωρούν την κλασική μας παιδεία και πολιτισμό υψηλού επιπέδου. Βεβαίως, εγώ θεωρώ ότι επειδή αυτοί που χρησιμοποιούν τον όρο «γαλλικά» για να περιγράψουν χυδαιολογήματα, ενδεχομένως έχουν παντελή άγνοια της γαλλικής γλώσσας και συναρτούν την αμάθεια και την πλήρη αγραμματοσύνη τους με τη χυδαιότητα, την οποία όμως πρέπει να τονίσω πως γνωρίζουν σε βάθος και τη χρησιμοποιούν πολύ συχνά ανάμεσα στα άλλα γλωσσικά μαργαριτάρια, με τα οποία διανθίζουν το λόγο τους κατά την ενάσκηση του δημοσιογραφικού τους σχολιασμού. Θεωρώ -συνεχίζει ο εκλεκτός μου φίλος την πολύ σωστή παρατήρησή του- φίλε Μιχάλη, ότι γενικώς πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στις αβασάνιστες αυτές εκφράσεις μας και να μη ρίχνουμε τόσο χαμηλά το επίπεδο της ελληνικής γλώσσας, η οποία είναι η πλουσιότερη στον κόσμο και όπως είναι γνωστό ενυπάρχει σε πολλές λέξεις και σε πολλούς τομείς της επιστήμης και του καθημερινού βίου αλλόγλωσσων λαών. Αυτή, όμως, είναι μία άλλη ιστορία, η οποία απαιτεί την ανάπτυξή της σε μία ανάλογη διάλεξη γλωσσολογικού, ιστορικού και πολιτισμικού περιεχομένου.
Με κοιτά στα μάτια και με ρωτά:
– Συμφωνείς, Μιχάλη;
– Συμφωνώ. Αυτά δεν είναι λόγια του καφενέ, αλλά όπως τα κατάντησαν αυτοί, έγιναν λόγια… του καφενέ.
Πόσο χαίρομαι όταν συναντώ αυτόν τον άνθρωπο!..
