2016 και προσωπικά, η χρονιά ξεκινάει με μετακόμιση (και δυστυχώς, με κάτι σαν ίωση).
Αυτή τη φορά θα είμαι Νέο – Ερυθραιώτης! Κάτι, που δεν έχω ξανακάνει. Ή μάλλον, δεν έχω ξαναγίνει. Βέβαια, θα μου πείτε, τι σημασία έχει, αφού στα ίδια μέρη ζούμε και εδώ και κάτι χρόνια, ελέω Καλλικράτη, μια πόλη είμαστε. Συμφωνώ! Η συνένωση των δήμων, έγινε για καλό. Ή τουλάχιστον, καλές πρέπει να ήταν οι προθέσεις, εκείνων που τη σκέφτηκαν.
Το σκεπτικό ήτανε να υπάρξει μία πόλη, οργανωμένη, που θα αξιοποιούσε θετικά στοιχεία, τεχνογνωσία αλλά και εξοπλισμό και υποδομή, από τρεις διαφορετικές δημοτικές ενότητες. Να σας πω την αλήθεια, πολλά (ορατά τουλάχιστον) οφέλη από αυτή την συνύπαρξη, δεν έχω δει.
Βέβαια, μεταξύ Νέας Ερυθραίας και Κηφισιάς, (η Εκάλη ακόμα, μοιάζει να είναι από «άλλο πλανήτη»), υπάρχουνε κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Οι άλλοτε ξεχωριστές αυτές δυο πόλεις, μέρα με τη μέρα, μοιάζουνε και πιο πολύ. Τι Κηφισιά, τι Νέα Ερυθραία λοιπόν, ούτε που θα την καταλάβω τη διαφορά στο νέο μου σπιτικό! Για να δούμε μερικά από αυτά τα χαρακτηριστικά:
Η «θέση του εξυπνάκια». Στο κέντρο και των δύο σημερινών δημοτικών ενοτήτων, υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη θέση, όπου πάνε και σταθμεύουνε «εξυπνάκηδες» και δεν τους λέει κανένας τίποτα. Αυτές είναι, στη διασταύρωση «Κασσαβέτη», με «Κυριαζή» και «Λεβίδου» στην Κηφισιά, (στον ΑΒ δηλαδή), μπροστά από τη νησίδα και στη Νέα Ερυθραία, μεταξύ της πρασιάς και του νέου περιπτέρου, που βρίσκεται «Χ. Τρικούπη» και «Στροφυλίου».
Χαρακτηριστική επίσης είναι, η έλλειψη ενός ενιαίου και λειτουργικού πεζοδρομίου, που να ενώνει το κέντρο της Κηφισιάς με το κέντρο της Νέας Ερυθραίας, το οποίο να μπορεί να χρησιμοποιηθεί απ’ όλους, χωρίς να αποκλείονται οι πιο ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες. Εκείνες των ΑμεΑ, των ηλικιωμένων και όσων μετακινούνται με μικρά παιδιά και παιδικά καροτσάκια. Αντί να συνενωθούμε δια της προσβασιμότητας, μας ενώνει τελικά η αδικαιολόγητη απουσία της. Εδώ που τα λέμε και επειδή η «Κηφισίας» δεν κάνει για αυτόν το σκοπό, η «Διονύσου», θα μπορούσε κάλλιστα να διαμορφωθεί σε έναν δρόμο, όπου ναι μεν οι κάτοικοι θα είχανε προτεραιότητα στη στάθμευση, αλλά η κίνηση στο δρόμο θα ήτανε ήπια, δίνοντας το χώρο που δικαιούνται, στους πεζούς και τους ποδηλάτες. Για να πούμε και του «πεζού το δίκιο», απ’ όλον το δημόσιο χώρο σε Κηφισιά, Νέα Ερυθραία και Εκάλη, πόσος αναλογεί στα αυτοκίνητα και πόσος στους πεζούς; Μπορεί κάποιος να μου πει, πόσους πεζόδρομους έχουμε στην Κηφισιά; Αποκλειστικά πεζόδρομους, όχι δρόμους με κυβόλιθους. Γιατί πέραν από το σημείο στο Κεφαλάρι μπροστά από την Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, δεν μου έρχονται και πολλοί στο μυαλό.
Και στους δυο πρώην δήμους, υπήρξε κάποτε ένα Σύστημα «Ελεγχόμενης Στάθμευσης» (ΣΕΣ), το οποίο απαξιώθηκε και ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να ξανά-λειτουργήσει. Με προσθήκες μάλιστα περισσότερων περιοχών. Για να εξυπηρετηθούνε οι τοπικές αγορές και να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα και μακροημέρευση τους. Για να υπάρξει κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση. Για να υπάρξουν έσοδα για τον Δήμο. Για να γίνουνε οι δρόμοι μας πιο ασφαλείς.
Για λίγη δικαιοσύνη στο δρόμο βρε παιδιά. Να μην «επιβραβεύονται» συνέχεια η κουτοπονηριά και η ιδιοτέλεια…
Στο Κολωνάκι πάντως, ο Δήμος Αθηναίων, ωραιότατα το λειτουργεί το ΣΕΣ του. Δικηγόρος ο κ. Θωμάκος, δικηγόρος και ο κ. Καμίνης, δεν μπορεί, μια χαρά θα τα πάνε οι δυο τους, άμα βρεθούνε καμιά μέρα για να ρωτήσει ο «δικός μας» τον κ. Καμίνη το μυστικό της «επιτυχίας» του. Από την άλλη, στον Δήμο Αθηναίων, μοιάζει να υπάρχει μεγάλο κενό στην τεχνογνωσία, σε ό,τι έχει να κάνει με τα κακάκια των σκύλων στα πεζοδρόμια. Μεγάλη αηδία. Για να μην πούμε για την απώλεια δημόσιου χώρου. Να πρέπει να περπατάνε οι πεζοί σαν τις μπαλαρίνες, για να αποφύγουνε τις δυσάρεστες εκπλήξεις στο πεζοδρόμιο.
Η επέλαση των Μπαρ. Έπρεπε να συνενωθούνε οι δυο δήμοι τελικά, για να βρούνε ένα κοινό σημείο! Κάτι που να τους ενώνει πραγματικά. Γιατί αν εξαιρέσουμε τα καταστήματα αγοράς χρυσού, τίποτα δεν έφερε τη Νέα Ερυθραία πιο κοντά στην Κηφισιά και την Κηφισιά στη Νέα Ερυθραία, όσο η μαζική αδειοδότηση αυτών των χώρων, που έλαβε χώρα πριν από μερικά χρόνια. Ευτυχώς, η (σχετικά) νέα Δημοτική Αρχή, είπε να βάλει λίγο τάξη στην όλη κατάσταση. Βοηθάει βέβαια και το γεγονός, ότι οι μόδες κάνουνε κύκλους και σήμερα μπορεί να είναι της μόδας μία «μπαρούπολη» και αύριο κάποια άλλη. Κάπου διάβαζα ότι στο κέντρο του Χαλανδρίου, που είναι και της μόδας αυτές τις μέρες, αντιστοιχούνε οκτώ καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο (sic). Η Κηφισιά και η Νέα Ερυθραία ευτυχώς, δεν έφτασαν ποτέ αυτά τα μεγέθη και όπως μοιάζει, δεν πρόκειται να τα φτάσουν ούτε μελλοντικά. Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε τη «φιλότιμη» προσπάθεια της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής, σε αυτή την κατεύθυνση… Φαντάζομαι ότι η αδειοδότηση των μπαρ, είναι πλέον ένα θέμα που συζητείται με μεγάλο ενδιαφέρον στις Βρυξέλες. Τι κρίμα που ο γλωσσικός παράγοντας, αποτελεί εμπόδιο στη μεταφορά, τόσων πολύτιμων γνώσεων και εμπειριών, που αποκτήθηκαν κατά τη μακρόχρονη θητεία της προηγούμενης Διοίκησης, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Πριν την συνένωση των Δήμων, η Πολιτεία είχε ένα κομμάτι που άνηκε στην Κηφισιά και ένα, που άνηκε στη Νέα Ερυθραία. Σήμερα που είμαστε «ένα», η Πολιτεία βρίσκεται σε δυο διαφορετικές Δημοτικές Ενότητες, ενός ενιαίου Δήμου. Αν πάτε μάλιστα να δείτε την πετρόχτιστη αφετηρία των λεωφορείων στην πλατεία της Πολιτείας, ανάμεσα στις κακοφωνίες των μουντζούρων από τα σπρέι, θα δείτε και ένα σύνθημα που γράφει, «Νέα Ερυθραία». Πρέπει να το έγραψε κάποιο κοριτσάκι, γιατί η μπογιά είναι χρυσαφί και έχει κάνει και μια καρδούλα. Κάποτε τα κοριτσάκια έγραφαν για την αγάπη τους στα λευκώματα της polly-pocket, σήμερα δυστυχώς, απουσία γονέων με μόρφωση και ανατροφής στο σπίτι, γράφουνε στα πετρόχτιστα και μουτζουρώνουνε, γιατί δεν αντέχουνε την ομορφιά και αποζητάνε την ασχήμια. Γιατί στην ουσία, αυτό το κοριτσάκι, μουντζούρωσε το κοινό μας σπίτι. Και αυτό γίνεται τόσο στην Κηφισιά, όσο και στη Νέα Ερυθραία. Γιατί κάποιοι, είτε με την αδιαφορία τους, είτε επειδή είναι απλά ανίκανοι, είτε επειδή αρέσει και στους ίδιους η ασχήμια, φρόντισαν η ασχήμια να γίνει σιγά σιγά αποδεκτή από τον κόσμο και η γελοιότητα της πράξης αυτού του κοριτσιού, να θεωρείται, αγωνία για έκφραση…
Δεν σας κρύβω, έχω μεγάλη περιέργεια για να δω πώς θα είναι τα πράγματα στο καινούργιο μας σπιτικό. Ένα είναι σίγουρο, ότι και το 2016, ο «αγώνας» και η προσπάθεια, θα συνεχιστούν.
