Aς αρχίσω από την αφιέρωση για την εσωκομματική εκλογική του νίκη, στη μνήμη της συγχωρεμένης της μητέρας του.
Μου κακοφάνηκε ιδιαίτερα, γιατί πολιτική και οικογένεια, κανονικά, δεν θα έπρεπε να μπλέκονται. Δεν τα κάνουνε αυτά τα πράγματα, ιδίως όταν τέτοιες φιλοδοξίες, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε για τον πρωτότοκό της και η Μάργκαρετ. Επτά χρόνια μετά, μόνο σε καλό δεν μας έχουνε βγει τα πολιτικά τζάκια και η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα.
Όχι ότι η οικογενειοκρατία άρχισε το 2009, αλλά σίγουρα τότε, για πρώτη φορά, εκλέχτηκε κάποιος που γαλουχήθηκε με την πεποίθηση πως κάποτε θα κυβερνήσει. Όπερ και εγένετο… Ας δώσουμε όμως και σε εκείνον μια ευκαιρία, στον ολοκαίνουργιο, (μα ελαφρώς μεταχειρισμένο), ποιος ξέρει, μπορεί να είναι αυτός τελικά που θα μας φέρει την Ελπίδα! Λίγη υπομονή λοιπόν, γιατί σύντομα, έρχεται ο επόμενος! Τι τον ήθελε όμως αυτόν τον αντιπρόεδρο. Προς το κέντρο κοίταζε, από τα δεξιά μας βγήκε. Λίγο πιο δεξιά για τα γούστα μου, για να σας πω τον πόνο μου. Οπότε μάλλον, αυτό το κόμμα, εξακολουθεί να μην απευθύνεται σε εμένα. Τουλάχιστον δεν θα μου κουνήσει κανείς το δάχτυλο, (όπως γίνεται σήμερα, λες και μπαίνουνε και άλλοι μαζί μας πίσω από το παραβάν), επειδή θα έχω ψηφίσει εκείνους που «με βαριά καρδιά», θα εφαρμόσουνε αυτά που αποφασίζουνε οι σημερινοί. Δεν έχουνε καταλάβει κάποιοι μου φαίνεται, ότι όλη αυτή η παράσταση, δεν είναι ένας μονόλογος με έναν μονάχα ηθοποιό. Είναι μεγάλος ο θίασος και πρωταγωνιστούν πολλοί. Πάμε παρακάτω.
«Διόριζα», έτσι λέει ένα αστείο στο διαδίκτυο, ότι θα έπρεπε να λέγεται κανονικά ο Σύριζα. Θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται και «Μύριζα», γιατί δεν ξέρω τι βρωμάει περισσότερο, ο νεποτισμός με τον οποίο μας αιφνιδιάσανε αυτοί οι άνθρωποι ή οι βλακώδεις δικαιολογίες που επικαλούνται για τους διορισμούς όλων των συγγενών τους, κάθε βαθμού συγγένειας. Ο παππούς λέει του ενός, ήτανε στο ΕΑΜ και για το λόγο αυτό, μιας που δεν του έφτιαξαν ανδριάντα (sic), (τον ανδριάντα τον κρατάμε για τον Herr Dr. Schaeuble), θα έπρεπε όλοι οι απόγονοι του εν λόγο παππού, να μπούνε στο Δημόσιο! Η άλλη, διόρισε το φίλο της σε υπεύθυνη θέση, ο οποίος, αν και ξεκίνησε λέει τις σπουδές του σε κάποιο ΤΕΙ, στα 31 του και ακόμα δεν έχει αποφοιτήσει. Τι λέμε βέβαια τώρα, το μόνο που μοιάζει να χρειαζότανε να κάνει κανείς, είναι να υπήρξε αντιπρόεδρος του μαθητικού δεκαπενταμελούς, όταν ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, κατάληψη την κατάληψη, οδηγήθηκε μέσα από τα χρόνια, σε όλο και υψηλότερα αξιώματα.
Όλοι στο Δημόσιο, αδέρφια! Σε αυτήν τη χώρα το Δημόσιο, είναι η υπέρτατη αξία. Η Ιερή Αγελάδα που κανείς δεν ακουμπάει και όλοι την ταΐζουν. Και άμα πει κανείς κάτι σχετικό σε καμιά κουβέντα, ακόμα και φιλική, τότε βγαίνουνε στην επιφάνεια τα πιο βαθιά και αρχέγονα ένστικτα, όπου έστω και δειλά, θα αμφισβητηθεί η αναγκαιότητα του να αλλάξει επιτέλους αυτό το πράγμα. Μας κρατάνε από τη μύτη! Γιατί με τόσους Δημοσίους Υπαλλήλους, αν δεν είμαστε οι ίδιοι στο Δημόσιο, θα είναι κάποιος συγγενής μας, κάποιος φίλος ή θα ονειρευόμαστε και εμείς, το τυχερό λαχείο της εξασφάλισης και του απροβλημάτιστου βίου. Αλλά δεν πάει έτσι το πράγμα και το μόνο που καταφέρνουμε με αυτή τη λογική, είναι να «ξεπλένουμε» τον τετράπαχο (ας μου επιτραπεί η λέξη), που δεν θα κουραστώ να γράφω, ισχυρίζεται ότι εσείς και εγώ, τα φάγαμε μαζί του. Και ύστερα, ρεύτηκε…
Γιατί αν δεν αλλάξουμε, αν δεν αλλάξει η χώρα, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του νεοέλληνα, αν δεν «γίνουμε εμείς η αλλαγή», (παραφράζοντας τα σοφά λόγια του Mahatma Gandhi), στην κυριολεξία, σωτηρία δεν έχει… Και αυτό, πρέπει να γίνει τώρα. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που ψηφίζουμε, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που ασκείται η πολιτική. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος, που ελέγχονται οι πολιτικοί. Δεν είναι «πορφυρογέννητοι» όπως φαντάζουν σε πολλούς , δεν θα έπρεπε να τους συγχωρούνται τόσο εύκολα, λόγια, πράξεις και εγκλήματα. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα κοινά μας συμφέροντα.
Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος, που βλέπουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας. Να τους βλέπουμε σαν συμμάχους, σαν συνεργάτες ή συνεταίρους αν θέλετε, σίγουρα πάντως όχι, ως ανταγωνισμό. Ίσως θα βοηθούσε, αν κόντρα στην ανθρώπινή μας φύση, παύαμε να συγκρίνουμε όλη την ώρα τον εαυτό μας με τους άλλους. Πρέπει να ξαναγίνουμε μια υγιής κοινωνία, όπου η προσπάθειά μας θα είναι κοινή και όσοι θεωρούνε τον εαυτό τους σημαντικότερο του συνολικού καλού, θα απομονώνονται. Και για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να ξηλώσουμε όλα τα λάθος πρότυπα που μας επιβλήθηκαν από λάθος ανθρώπους. Ανθρώπους, που φορτώθηκαν στις πλάτες μας και βολεύτηκαν έχοντας εξασφαλίσει τη θέση τους, με τη σημερινή τάξη πραγμάτων.
Απλά να διευκρινίσω, πως λέγοντας «σημερινή τάξη πραγμάτων», δεν εννοώ μονάχα τη διακυβέρνηση της χώρας μας τον τελευταίο χρόνο. Πήρε πολλά χρόνια για να διαμορφωθεί το σήμερα.
Ας αρχίσουμε λοιπόν, ο καθένας από τη θέση του, να δείχνουμε μεγαλύτερη κατανόηση για εκείνους που βιώνουνε μια χειρότερη πραγματικότητα από τη δική μας. Και αυτό θα γίνει, αναγνωρίζοντας κάποιες αλήθειες. Δεν βγήκαμε και σίγουρα δεν θα βγούμε όλοι μας στη σύνταξη στα δεκαπέντε χρόνια εργασίας. Ελπίζω όσες το έκαναν αυτό, να αντιλαμβάνονται την «καλή τους τύχη». Φώφη ακούς; Δεν πληρώνονται όλοι έναν καλό και σταθερό μισθό και αυτό, δεν είναι θέμα ικανότητας ή μόρφωσης, αλλά συγκυριών, γνωριμιών και τύχης. Να την πάλι αυτή η τύχη. Δεν υπάρχει αξιοκρατία ούτε στην αγορά εργασίας, ούτε στην κοινωνία μας και υπάρχουνε πολλοί, που δεν αξίζουνε τη θέση τους και τα λεφτά που παίρνουν. Η σημερινή μάλιστα και οι μελλοντικές γενεές, πληρώνουνε και θα πληρώσουνε ακριβά το τίμημα μιας μερίδας ανθρώπων σε προηγούμενες ή γηραιότερες γενεές πολιτών, που διαχειρίζονταν δημόσιο χρήμα, ξοδεύοντας ασύστολα για την πάρτη τους και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που θα είχανε οι πράξεις τους στους επόμενους.
Το «μέσο»/ «δόντι»/ «γλείψιμο» στο οποίο μπορεί να καταφύγαμε για να κάνουμε την όποια δουλειά μας, δεν είναι λόγος υπερηφάνειας, είναι ντροπή και εξευτελισμός. Κάποια δε πράγματα είναι αυτονόητα ότι πρέπει να γίνονται και εκείνοι που είναι υποχρεωμένοι να τα κάνουν, δεν μας κάνουνε ούτε χάρη, ούτε εξυπηρέτηση, όταν τελικά τα κάνουν. Το φορολογικό μας σύστημα είναι άδικο και η παραοικονομία πάει σύννεφο. Η Δικαιοσύνη είναι πολλών ταχυτήτων και όσο πιο διάσημος ή ματσωμένος είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερη πρόσβαση έχει σε αυτή. Παρήγορο βέβαια είναι, ότι πλέον οι «βασιλείς είναι γυμνοί», γιατί υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων σε αυτή τη χώρα, με μόρφωση, με επαφή και εμπειρίες από το εξωτερικό, που ξέρει τι στερείται, ξέρει τι δικαιούται και δύσκολα τρώει «κουτόχορτο».
Ας μην τα βάψουμε μαύρα λοιπόν, από εμάς εξαρτάται να αλλάξουμε τα πράγματα και να σωθούμε, σώζοντας μαζί και αυτή τη χώρα.
