Προχθές βρέθηκα στο νοσοκομείο Άγιοι Ανάργυροι για οικογενειακούς λόγους και διαπιστώνοντας το χάλι των γύρω δρόμων, έπιασα κουβέντα με τους γιατρούς, προσπαθώντας να καταλάβω τι προβλήματα αντιμετωπίζουν.
Ευτυχώς, το πιο σημαντικό είναι ότι το νοσοκομείο ως νοσοκομείο λειτουργεί σε καλούς ρυθμούς. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, είναι αυτό που διαπιστώνει οποιοσδήποτε καταφέρει να πλησιάσει στο νοσοκομείο και δεν είναι άλλο από την πρόσβαση σε αυτό τόσο των ασθενών και πολύ περισσότερο των ασθενοφόρων, ειδικά τις ημέρες της εφημερίας.
Η εικόνα των δρόμων είναι άθλια στην ευρύτερη περιοχή με λακκούβες ανά τακτά διαστήματα και ιδιαίτερα κοντά στη βιοτεχνία με τις σκαλωσιές, η οποία έχει επεκταθεί στο οδόστρωμα.
Η δε συγκοινωνία περιορίζεται σε ένα λεωφορείο, το οποίο δεν εκτελεί το δρομολόγιο με μεγάλη συχνότητα.
Υπήρξαν τα ωραία λόγια για διάνοιξη του δρόμου εδώ και πέντε χρόνια, καθώς και ένταξη του έργου στον προϋπολογισμό του Δήμου, που χρονολογείται επίσης εδώ και πάνω από μια πενταετία αλλά δεν έγινε ούτε καν από την αρχή της επαναλειτουργίας του νοσοκομείου που αν μη τι άλλο είναι το ήμισυ του παντός.
