Πριν κάποια χρόνια, καιρό πριν ασχοληθώ με την Ανθοκομική Έκθεση, είχα γράψει ένα κείμενο για την εφημερίδα «Κηφισιά», ως έκκληση, για να «σωθεί» ο θεσμός της Έκθεσης. Είχα πάει σαν επισκέπτης, την τελευταία της ημέρα και η εικόνα που μου έβγαζε, ήταν εκείνη της αποσύνθεσης.
Μπορεί και να ήμουν άδικος με το αποτέλεσμα εκείνης της χρονιάς, μπορεί βέβαια και όχι. Η επιτυχία ενός θεσμού, μιας τέτοιας Έκθεσης, δεν είναι κάτι αόριστο, κάτι θεωρητικό. Είναι κάτι που μπορεί να μετρηθεί.Και το κάθε τι, μόνο με μετρήσιμους στόχους μπορεί να πορεύεται στον χρόνο. Θέτουν οι Διοικήσεις τους στόχους τους και βάσει αυτών, βλέπουν τι πρέπει να αλλάξει και τι όχι.Τι αποτελεί μειονέκτημα και πάνω σε τι, θα μπορούσαν να «χτίσουν», ώστε να εξασφαλιστεί η επιτυχία και μακροημέρευση του θεσμού.
Τα «καμπανάκια» άρχισαν να ηχούν, όταν είδα κάποτε ως μοναδικό χορηγό στην επικοινωνία της Έκθεσης, ένα σουβλατζίδικο!Και όταν το όνομα του Δημάρχου που φέρει το Άλσος Κηφισιάς, είχε γραφτεί λάθος στις αφίσες της. Και κανείς, δεν έκανε τον κόπο να το αλλάξει.«Δημήτρης Ζημόπουλος» (sic).Μπορεί να μην το είχαν δει, μπορεί να βαριόντουσαν να το αλλάξουν, μπορεί να νόμιζαν, ότι κανείς δεν θα έπαιρνε χαμπάρι το λάθος τους. Βέβαια, στο οτιδήποτε, επέρχεται κάποια στιγμή κορεσμός και συχνά, τα πράγματα μπαίνουν απλά, στον «αυτόματο πιλότο».Για αυτό είναι καλό, να υπάρχει συνεχής ανανέωση. Να αλλάζουν οι Διοικήσεις, οι συνθέσεις των ΔΣ, να ανανεώνεται το Προσωπικό! Να δουλεύουν όλοι, στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους,στο αποκορύφωμα του ενθουσιασμού τους,με όλη τους τη δημιουργικότητα. Αυτό αξίζει του θεσμού!
Λίγα χρόνια μετά, μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω για την Έκθεση, μέσα από το Διοικητικό της Συμβούλιο.Μια (άμισθη) θέση, στην οποία δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρισκόμουν. Μου την εμπιστεύτηκε ο Γιώργος Κομιανός, που ανέλαβε Πρόεδρος της Ανθοκομικής Έκθεσης, στο πρώτο της Δ.Σ., μετά την αλλαγή της Διοίκησης στο Δήμο. Με τον Γιώργο, δεν γνωριζόμασταν καλά ακόμα, αλλά διακρίναμε και οι δυο ιδιότητες στον άλλον, όπου ξέραμε, ότι θα είχαμε μια καλή συνεργασία. Για δυο χρονιές, (για αυτές ξέρω), όσες και ήμουνα στο Δ.Σ. της Έκθεσης, είχε φτιαχτεί μια ομάδα που «πέταγε». Νιώθαμε -και αυτές ήταν και οι εντυπώσεις που μας μετέφεραν αμερόληπτοι, έξωθεν παρατηρητές – ότι η Ανθοκομική Έκθεση Κηφισιάς, όντως, είχε αλλάξει σελίδα! Κάπως, συμβάλαμε και εμείς, στο να επιβιώσει ο θεσμός που αγαπάμε, λίγο παραπάνω.
Μην φανταστείτε, δεν είναι όλα πάντα, «μια ωραία ατμόσφαιρα», είναι ένας θεσμός, που έρχεται με πολύ «σύγκρουση», αρκετούς καβγάδες, με προστριβές και «βυζαντινισμούς». Επίσης, ιδεοληψίες και προσωπικές απόψεις, που όλες μεν είναι σεβαστές, αλλά κάποιες, είναι ανεφάρμοστες. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που προσβλέπουν σε ιδιοτέλειες, σε «εξτραδάκια», όπου παίζονται πολλά περισσότερα απ’ ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μια τρέλα, ειδικά όταν είναι άνθρωποι, που δεν σχετίζονται καν με την Ανθοκομική Έκθεση ή το Δ.Σ. της, που έχει αναλάβει την ευθύνη να την τρέξει. Για αυτό και είναι σημαντικό, να υπάρχει απόλυτη διαφάνεια στον θεσμό, μιας που τα όποια προσωπικά συμφέροντα, τον βλάπτουν και δύσκολα μπορούν να συμβαδίσουν, με το όφελος του. Τα βίωσα, τα είδα, τα ένιωσα, μιας που σε εκείνη τη θητεία, δεν αρκέστηκα απλά στο να πηγαίνω στο συμβούλιο κάθε δυο βδομάδες, για να ψηφίζω.
Από την προεδρία του Γιώργου Κομιανού, έχουν περάσει ήδη δυο άλλοι Πρόεδροι, από την Ανθοκομική Έκθεση.Η Κλεοπάτρα Χατζοπούλου, που ρίχτηκε κατευθείαν στα βαθιά νερά και για αυτό και μόνο, θα έπρεπε να χαίρει την εκτίμηση όλων όσων ασχολούνται με τα κοινά της Κηφισιάς και ο Γιάννης Παντελεάκης. Και οι δυο, έχουν προσπαθήσει τα μέγιστα για την επιτυχία της.
Φέτος, όπου η Ανθοκομική Έκθεση Κηφισιάς, περνάει αναμφίβολα τη μεγαλύτερη κρίση της, χωρίς να φταίει ούτε το περιεχόμενο της, ούτε οι άνθρωποι της, καλείται να κρατήσει την «καυτή πατάτα», ο Γιάννης Παντελεάκης. Τα ρεπορτάζ στην τηλεόραση το λένε, «εν μέσω κορωνοϊού, τα φυτώρια δουλεύουν με απίστευτους ρυθμούς»! Ο κόσμος, μένει σπίτι και φυτεύει τους κήπους και τα μπαλκόνια του! Οι κάτοικοι της πόλης, επαναξιολογούν την καθημερινότητά τους και βλέπουν ότι τους λείπει, η φύση και το πράσινο! Και σε όλο αυτό, σε όλη αυτή την «πράσινη ανάπτυξη», δυστυχώς, αναγκαστικά, να λείπει η Ανθοκομική μας Έκθεση…
Στις αποφάσεις που θα παρθούν για το μέλλον της Έκθεσης, θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιες, που να δείχνουν ότι η Έκθεση έχει μέλλον. Ότι δεν είναι ένα ξεπερασμένο προϊόν, που συντηρείται απλά και μόνο, για να υπάρχει. Είναι μια γιορτή, που προσφέρει απλόχερα σε όλους μας! Στον καθέναν, δίνει και κάτι διαφορετικό. Αλλά όλοι μας την αγαπάμε και αυτό από μόνο του είναι λόγος, για να είναι η προσπάθεια για την «επόμενη μέρα», η μεγαλύτερη μάχη που έχει δοθεί ποτέ, για την Ανθοκομική μας Έκθεση! Και θα μας βρει όλους μας, να μαχόμαστε από την ίδια πλευρά.
Τιμόθεος Μέρλιν
