Γράφει ο Ποδηλάτης
«Καλημέρα! Μάλλον ήρθε εκείνη η ώρα… Τα φώτα έσβησαν, η καμινάδα του καυστήρα βγάζει πάλι ατμούς, ώρα να κάνουμε καμιά δουλειά! Μας έφαγαν οι ξάπλες… Αλλά τι να κάνουμε, στην ηλικία μας, προβλέπεται! Έχω εδώ το πόστο μου και το φιλάω, σαν θησαυρό, μην έρθει κανείς άλλος να μου το πάρει. Αυτή η νεολαία σήμερα, δεν σέβεται τίποτα! Ούτε την ηλικία μου, ούτε ότι ήμουν πρώτη εδώ, χρόνια τώρα, πολύ καιρό πριν έρθουν όλοι αυτοί οι παρείσακτοι! Τώρα πια, πρέπει να δώσουμε μάχη, τις τελευταίες ημέρες, ακόμα πιο πολύ…Ήρθαν ακόμα περισσότεροι! Θεούλη μου, τι τραβάω η γριά… Τα νεύρα όλων είναι τσιτωμένα, που και που, πέφτει και καμιά φάπα.Και αν και το ξέρω, πως εγώ είμαι η προτίμηση της εργοδοσίας, πλέον, την αμοιβή μου, πρέπει να την μοιραστώ με άλλους».
«Οι ώρες πολλές, τα καθήκοντα βέβαια, μάλλον λίγα, αλλά για αυτά που μου δίνουν, πάλι καλά να λένε. Την κάνω χρόνια αυτή τη δουλειά, λες και έχω γεννηθεί για αυτό το πράγμα, είμαι και πολύ καλή σε αυτό που κάνω, αν και εδώ που τα λέμε, δεν έχω πρόβλημα να τους δείξω την δυσαρέσκεια μου άμα το παρακάνουν. Δεν πιστεύω σε αφεντικά και τέτοιες σαχλαμάρες και αν πας να με ακουμπήσεις, να με χαϊδέψεις με τα βρωμόχερα σου, παρενόχληση! Όλα και όλα μίστερ, ξέρω τα δικαιώματα μου! Έχει και αλλού πορτοκαλιές και αν δεν σου αρέσει, Έ.. ΦΥ.. ΓΑ! Να πάρεις άλλον για τη δουλειά! Εγώ, είμαι περιζήτητη και έχουν προσπαθήσει αρκετοί, να με πάρουν στη δούλεψη τους».
«Μάνα εγώ δεν γνώρισα, με παράτησε μικρή, όσο για τον πατέρα μου, βάζω στοίχημα ότι περαστικός θα ήταν και θα αλήτευε. Δεν με λες και όμορφη, αν και έχω χάρη και για αυτό και κάνω για αυτή τη δουλειά. Είμαι όμως τελικά, καλλωπιστικό στοιχείο. Αν και ασχημούλα, ομορφαίνω τον χώρο βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Μπορεί να μην είμαι πρότυπο ομορφιάς, αλλά είμαι τσαχπίνα και βρίσκω σε κάθε έναν το κουμπί του. Κάνω και αυτό το πράγμα με τον λαιμό μου, που τους κοιτάζω στραβά από πάνω μέχρι κάτω και αντί να καταλάβουν ότι τους ζυγίζω, τους «κόβω», για να δω τι καπνό φουμάρει ο καθένας, εκείνοι «λιώνουν», με την, ειλικρινά, υπεροπτική μου αυτή ματιά. Μιλάμε όμως για ματιά, σήμα κατατεθέν! Δεν έχω δει άλλους να κοιτάζουν έτσι!Πώς το χάβουν πάντα…Πρέπει να είναι χαζούληδες τελικά…»
«Ώπα, μισό, ανοίγει η πόρτα. Ώρα για δουλειά… Κοίτα τες τις άλλες τις λυσσάρες, σιγά μωρέ, δεν έχεις ξαναδεί κροκέτες; Πώς κάνετε έτσι; Ναι βρε, μπράβο, δώστε τους και λόγο να νομίζουν, ότι κάτι κάνουν που μας ταΐζουν! Δεν έχει φτιαχτεί ακόμα η γάτο-τροφή, που θα μας ανταμείψει για αυτό που κάνουμε! Εγώ πάντως, δεν πρόκειται να στριμωχτώ. Αφού το ξέρω, αν δεν φτάσει, δεν θα φτάσει για εσάς, για εμένα, πάντα υπάρχει κάτι! Ακόμα και κοτόπουλο μου δίνουν, που μου το δίνουν με εποπτεία, μην τυχόν και έρθει κανένας άλλος γατί να μου το φάει! Είπαμε, ήμουν πρώτη εδώ! Δε λέω, καλή είναι και η κροκέτα, αλλά όταν την βαρεθώ, το μόνο που πρέπει να κάνω, είναι να απέχω λίγο από το φαγητό και εκείνοι τρέχουν πανικόβλητοι να προμηθευτούν κοτόπουλο! Λες να νομίζουν ότι είμαι σε απεργία πείνας; #Δαρβίνος φίλοι μου, Δαρβίνος… Η επικράτηση του ισχυρού! Φυσική επιλογή… Εμένα το όπλο μου, είναι ότι είμαι χαριτωμένη και τους έχω πιάσει από την μύτη και τους κάνω ό,τι θέλω!».
«Είμαστε όμορφες ή ομορφούλες, ακόμα και οι άσχημες.Κάνουμε τσαχπινιές, γρατζουνάμε με ζήλο κάθε ξύλινη επιφάνεια, που και που σκοτώνουμε και κάνα πουλάκι, που μας έχουνε ζαλίσει με το τιτίβισμα τους και άμα χρειαστεί,τραβάμε και καμιά νυχιά και δαγκώνουμε, κάνοντας το να φανεί, σαν να είναι πάνω στο «παιχνίδι». Πώς να μας κρατήσουνε μούτρα μετά…Έχετε ακούσει το νιαούρισμα μου; Λιώνουν… Αλλά εγώ το ξέρω, τους «έχω»! Όλοι τους και μόνη μου, τους «έχω»! Αν ποτέ χρειαστεί…».
Μιάου σας τώρα…
- Αν είσαστε και εσείς γατόφιλοι και θέλετε να περάσει πιο ευχάριστα το «Μένουμε Σπίτι», σας προτείνουμε να βρείτε στο youtube, τα κλιπάκιατου «#Simon’sCat». Είναι κλασσικά πλέον και δείχνουν και την κλασσική γατίσια συμπεριφορά, που τόσο αγαπάμε!
