Δευτέρα νωρίς το βράδυ και αντί να κάτσουμε να δούμε το δεύτερο επεισόδιο της αγαπημένης μας εκπομπής, το καινούργιο, το φρέσκο, αυτό που δεν έχει παιχτεί ακόμα, της εκπομπής που βλέπουμε με πάθος καθημερινά, πήγαμε στο παλιό μας σχολείο για να παρακολουθήσουμε την συνοικιακή συνέλευση Κεφαλαρίου, στην οποία συζητιούνται και τα θέματα του Κέντρου της Κηφισιάς.
Δεν μένουμε στο Κεφαλάρι, είμαστε κάνα εικοσάλεπτο γρήγορου περπατήματος από εκεί, αλλά όταν συζητείται το Κέντρο της Κηφισιάς, το θεωρούμε υποχρέωσή μας να δώσουμε το παρών. Παραδόξως, έτσι όπως έχουνε χωρίσει τις συνοικίες, το Κεφαλάρι μοιάζει να φτάνει μέχρι την Αγία Άννα και τα Αλώνια, απέχουνε έτη φωτός από το κέντρο της Πόλης μας. Όχι ότι το Κέντρο της Κηφισιάς δεν έχει προβλήματα ενώ τα Αλώνια έχουν. Η δημοκρατία στην πόλη μας, γίνεται πραγματικότητα, από την ισοπολιτεία που τη διέπει. Ή μάλλον, την γενικότερη απουσία της… Γιατί μοιάζει πως πρόσβαση στους θεσμούς του Δήμου μας, δεν έχει καμία γειτονιά.
Δεν πήγαμε έτσι απρόσκλητοι στην συνέλευση, σε τοπικές σελίδες στο Facebook, είχε ζητηθεί να υπάρξει προσέλευση του κοινού. Και όντως, κόσμος ήρθε και μάλλον, πολλοί ήθελαν να πούνε και το παράπονό τους. Μιας που, όπως το καταλάβαμε εμείς τουλάχιστον, είχαμε προσκληθεί σε μια βραδιά, «τα παράπονά σου στον Δήμαρχο». Ή, για να είμαστε πιο σωστοί με τα δίκαια αιτήματα και τους προβληματισμούς των Δημοτών, σε μια βραδιά, «πες τα στον Δήμαρχο». Ο Δήμαρχος ήρθε, για λίγο… Ο χρόνος του είναι πολύτιμος και είχε και άλλες υποχρεώσεις. Πάνω απ’ όλα έμοιαζε να νιώθει ότι χρώσταγε στον εαυτό του, το να αποφύγει την δυσάρεστη κατάσταση στην οποία πήγε να εξελιχθεί εκείνη η βραδιά. Ο χρόνος του άλλωστε, το είπαμε, είναι πολύτιμος. Αλλά, στην ουσία, το ίδιο πράγμα δεν ισχύει για όλους μας;
Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις, όταν όμως τους βλέπεις να χρονοτριβούν και να σχηματίζονται «πηγαδάκια», νιώθεις λίγο σαν να μην θέλουν πραγματικά να ξεκινήσει η συνέλευση…
Κόσμο είχε, μόνο που οι ηλικίες όσων βρέθηκαν εκεί, δυστυχώς, δεν μπορούσανε να μας διαβεβαιώσουν για ένα νεανικότερο, πιο συμμετοχικό μέλλον στον τόπο μας. Είναι που ήταν και δύσκολη η ώρα, στις 18:00 το βράδυ, όπου πολλοί βρίσκονται στη δουλειά τους ή κολλημένοι στην κίνηση της Κηφισίας ή καθ’ οδόν για το μπαλέτο/ τα γαλλικά/ το τζούντο του παιδιού τους ή στο σπίτι, να περνάνε πολύτιμο χρόνο μαζί με το παιδί τους. Και καλά κάνουν! Αλλά κάποιοι, όσο τζούντο, μπαλέτο, γαλλικά ή κίνηση και να είχε, κατάφεραν να πάνε στη συνέλευση, γιατί νοιάζονται για τον τόπο μας και νιώθουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στην πόλη μας και πως κάτι, πρέπει να γίνει! Για όλους αυτούς, η μισή ώρα καθυστέρησης σχεδόν με την οποία ξεκίνησε η συνέλευση, εάν την θεωρήσουν ασέβεια, δεν θα τους κατηγορήσει κανείς!
Ξεκίνησε λοιπόν η συνέλευση, με μια διαδικασία που δεν ευνοούσε τον διάλογο και με μια παρουσίαση με τα όσα θεωρεί η Δημοτική Αρχή ότι έχουνε γίνει μέχρι τώρα στη θητεία της. Την ώρα που στα καθίσματα, ο κόσμος «έβραζε», όχι για να συμμετέχει στην «παράσταση», αλλά από την αγωνία του για τα προβλήματα που τον απασχολούνε. Όταν έφτασε λοιπόν η ώρα των Δημοτών και άρχισαν να δυσκολεύουν και οι ερωτήσεις, κάποια στιγμή ο Δήμαρχος, μάζεψε τα χαρτιά του και έφυγε, μιας που ήρθε η ώρα για να πάει στην άλλη του υποχρέωση, που, πώς το έφερε η διαολεμένη η τύχη, συνέπεσε με τη συνοικιακή συνέλευση που ασχολείται με τα προβλήματα του Κέντρου της πόλης μας!
Άμα τώρα μιλήσουμε για ακόμα μεγαλύτερη ασέβεια, στον χρόνο, τον κόπο και τα θέματα που θεωρούνε σημαντικά οι Δημότες, θα μας κατηγορήσει κανείς; Σίγουρα ναι! Γιατί για κάποιους, ο ρόλος των πολιτικών, πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι το να εκλέγονται, με κάθε τρόπο, χωρίς να χάνουν δεξίωση και όχι να ασχολούνται με τα προβλήματα του τόπου τους.
Η διαδικασία λοιπόν, επειδή φοβάμαι πως δεν σας τα λέω κατανοητά, είχε με λίγα λόγια ως εξής: 1) Ξεκινάμε με καθυστέρηση, μόλις έρθει ο Δήμαρχος, 2) Ο κόσμος ενημερώνεται ότι τα θέματα που ζητήθηκε να φέρει στην συνέλευση, δεν πρόκειται να συζητηθούνε, μέχρι να παρουσιαστούν όλα τα θέματα που θεωρεί η Δημοτική Αρχή ή το Όργανο της που λέγεται Συνοικιακό Συμβούλιο, ότι πρέπει να παρουσιαστούν, μιας που το «κυριότερο» θέμα, είναι ο συμμετοχικός προϋπολογισμός (και ας πάει και μεσάνυχτα…), 3) Ο κόσμος «σούς», μέχρι να πει ανεμπόδιστα ο Δήμαρχος τα όσα θέλει, 4) Όταν το μικρόφωνο περνάει επιτέλους στους Δημότες, ο Δήμαρχος την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια και μαζί του, φεύγει και η μισή αίθουσα, όχι γιατί ο κόσμος θέλει να νιώσει την αίγλη της παρουσίας του Δημάρχου, αλλά επειδή καταλαβαίνει, ότι η διαδικασία και η όλη συνάντηση, μοιάζει με ανοργάνωτη παρωδία που έγινε για το θεαθήναι και πως μάλλον, έχασε τον πολύτιμο χρόνο του.
Αυτά που ειπώθηκαν από τον Δήμαρχο είναι λίγο πολύ τα εξής: Σύντομα θα γίνουν κάποιες φυτεύσεις εκεί που η Πατριάρχου Μαξίμου συναντάει την Λεβίδου. Προχωράει η αντικατάσταση των επιγραφών με τα ονόματα των δρόμων, γίνονται κάποιες νέες χωροθετήσεις κάδων και μπροστά στην Παναγίτσα, θα τους κάνουνε υπόγειους με νέα εργολαβία. (Ωστόσο, αν θυμάμαι καλά, υπάρχουν ήδη κάποιοι υπόγειοι κάδοι στο σημείο…).
Η λύση για την καθαριότητα στο κέντρο είναι με την επιβολή προστίμων αν και τα πρόστιμα, πρέπει να λειτουργούν αποτρεπτικά και όχι εισπρακτικά. Η παιδική χαρά της Μαυρομιχάλη είναι «σούπερ». Θα αλλάξουν οι ακριβοπληρωμένοι κυβόλιθοι και με νέα εργολαβία, θα ακριβοπληρώσουμε για χρωματιστή άσφαλτο. Θα προστεθεί ένα ακόμα δρομολόγιο του απορριμματοφόρου της ανακύκλωσης τα Σάββατα. Έχουν κάνει 51 διαγωνισμούς σε τέσσερα και κάτι χρόνια, αλλά η κακή γραφειοκρατία επέτρεψε μόνο στο 1/3 αυτών να προχωρήσει. Ανυψώνουν κάτι φρεάτια, (ελπίζω όχι τόσο ψηλά ώστε να μην μπαίνει το νερό της βροχής σε αυτά). Έρχονται άλλοι τρεις Δημοτικοί Αστυνομικοί (και αν δεν κάνω λάθος, τώρα θα έχουμε εννιά). Επίσης, θα γίνουν κάποιες ασφαλτοστρώσεις και κάποια πεζοδρόμια.
Κάποιοι πολίτες με τη σειρά τους, όσοι πρόλαβαν δηλαδή, είπαν πάνω κάτω τα ακόλουθα: «Το Κέντρο έχει μεγάλο πρόβλημα με τα σκουπίδια και η λύση δεν είναι λύση, θα είναι πάντα πρόβλημα». «Τις προτάσεις τις έχετε από την ημέρα που σας εκλέξαμε, στο γραφείο σας και δεν έχετε κάνει τίποτα από όλα αυτά». «Ο Δήμος μοιάζει να μην μπορεί να προνοήσει και τρέχει τελευταία στιγμή για να λύσει καταστάσεις, όπως με τα φρεάτια, που δεν καθαρίζονται εγκαίρως». «Πλημμύρισα και μου ζητάνε 12 χαρτιά για να αποζημιωθώ, πράγμα που δεν πιστεύω ότι θα γίνει ποτέ και τώρα θα κάνετε ασφαλτόστρωση στον δρόμο που μένω, χωρίς να έχουν γίνει καν αντιπλημμυρικά έργα». «Να κάνετε διαπλατύνσεις στα πεζοδρόμια, δεν χωράνε οι πεζοί, δεν χωράνε οι γονείς με τα παιδικά καρότσια».
Ο Δήμαρχος πρόλαβε να απαντήσει γρήγορα σε κάποια πράγματα, χωρίς όμως να ξοδέψει από τον πολύτιμο χρόνο του, περίπου έτσι: Ας γίνει η δημοπράτηση της ασφαλτόστρωσης και ας ελπίζουμε ότι θα βγάλει στο μεταξύ η Περιφέρεια την εργολαβία των αντιπλημμυρικών. Τους παίρνει 15 χρόνια στην Περιφέρεια για αυτές τις εργολαβίες και δεν μπορούμε να περιμένουμε τόσο. (15 χρόνια! Πόσο είναι το προσδόκιμο ζωής του Έλληνα;). Έτσι και αλλιώς η Περιφέρεια έχει «πολιτικό χρώμα» και (απ’ ό,τι άφησε να εννοηθεί), στην Κηφισιά, δεν είμαστε τα «αγαπημένα τους παιδιά». (Να προσθέσω πάντως, πως μπορεί να μην είμαστε τα «αγαπημένα τους παιδιά» αλλά στην Περιφέρεια, έκαναν τα μέγιστα για να μην χαθεί η χρηματοδότηση του «κολυμβητηρίου- γηπέδου μπάσκετ – κολυμβητηρίου τελικά», που από αμέλεια του Δήμου μας, κινδύνεψε να χαθεί!). Η κακή εικόνα του Κέντρου της Κηφισιάς, είναι κάποιες ώρες του Σαββάτου μονάχα. Τα φρεάτια καθαρίζονται ικανοποιητικά και με το χέρι, από αφοσιωμένη ομάδα στον Δήμο. Για τα πεζοδρόμια, να πάτε στις Τεχνικές Υπηρεσίες που έχουνε πακέτα κόστους, αντί να πάτε σε ιδιώτες εργολάβους. Ελπίζω να μην ξέχασα κάτι σημαντικό.
Και ύστερα έφυγε… Και ύστερα φύγαμε και εμείς… Γιατί και για εμάς βλέπετε, ο χρόνος μας είναι πολύτιμος! Όπου και να θέλουμε να τον διαθέσουμε. Στη δουλειά μας, στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στον εαυτό μας, στον τόπο μας, ή απλά, βλέποντας κάποια χαζομάρα στην τηλεόραση…
Πολλοί Δημότες, δίνουμε τον χρόνο μας, δίνουμε τις σκέψεις μας, τον κόπο και τις γνώσεις μας, δείχνουμε γνήσιο ενδιαφέρον και πονάμε τον κοινό μας τόπο, την πόλη μας. Μας αξίζει τουλάχιστον, εκείνοι που εμείς ορίσαμε, να μας φέρονται με σεβασμό και με εκτίμηση. Για να μην μιλήσω για ευγνωμοσύνη…
