Όλα έξω… Και αυτό το κείμενο, έξω! Και το κούρεμά μου, ερασιτεχνικό μεν, αρκετά καλό δε, δεδομένης και της πρώτης προσπάθειας της συζύγου μου στην κομμωτική εν μέσω Covid – 19, αλλά έξω και αυτό! Δίπλα σε μέλισσες που πιπίλιζαν τις λεβάντες στη γλάστρα. Φαγητό, έξω! Αν και το μαγείρεμα, μέσα… Εκτός και αν τηγανίζουμε κάνα ψάρι, που δεν υπάρχει λόγος, μπορούμε κάλλιστα να το τηγανίσουμε και έξω! Δεν κρύβεται αυτό το «βρώμικο» μυστικό, από τις ευαίσθητες μύτες της γειτονιάς. Τα πουλάκια, έξω! Τα λουλούδια και τα φυτά, έξω! Ακόμα και ο φίκος, το έξω θα προτιμούσε. Η ζωή, έξω!
Αυτός δεν είναι και ο λόγος για τους περισσότερους, που επέλεξαν την Κηφισιά σαν τόπο κατοικίας; Το έξω. Το να έχουν επαφή με τη φύση, όσο περισσότερο γίνεται. Κάπως έτσι το φαντάζομαι και όχι ότι ήθελαν να εκπληρώσουν κάποια μπουρζουάδικη, εσωτερική ανάγκη, του να λένε ότι ζούνε στην Κηφισιά. Η Κηφισιά άλλωστε, δεν είναι μόνο το πράσινο που έχει διατηρηθεί, κόντρα στην αντιπαροχή και το τσιμέντο, δεν είναι ο τόπος διαμονής κάποιας «ελίτ», είναι και οι εργατικές κατοικίες, τα εργοστάσια στην Κάτω Κηφισιά και τη βιομηχανική της περιοχή, το εργατικό παρελθόν της, που πριν λίγες μόλις δεκαετίες, εξέλεξε κομουνιστή Δήμαρχο, (ο οποίος παρακαλώ, ήταν από τους καλούς και αξιομνημόνευτους). Κηφισιά είναι και τα χωράφια και βέβαια και οι αμπολές, που κάποτε, έρεε σ’ αυτές το νερό για το πότισμά τους. Και με την προσθήκη στον Δήμο μας της Νέας Ερυθραίας, είναι και το προσφυγικό παρελθόν ανθρώπων που ξεσπιτώθηκαν βίαια και ξεκίνησαν από το μηδέν, σε νέο τόπο, πριν έναν περίπου αιώνα. Η δε Εκάλη, μιας που μιλάμε για «προσθήκες», πριν οργανωθεί σε οικοδομικό συνεταιρισμό, λέγεται ότι έφερε αρβανίτικο όνομα. «Θέκα», «Λέκα», «Ρέκα» ή κάπως έτσι.
Με λίγα λόγια, η Κηφισιά δεν είναι αυτό που φαντάζεται ο καθένας μας, αλλά αυτό που πραγματικά είναι. Το συνεχώς μεταβαλλόμενο τελικό αποτέλεσμα… πρωτοβουλιών, προσπαθειών, νομοθεσίας, τροποποιήσεων, αυθαιρεσιών, καταστάσεων που έγιναν αποδεκτές, καταστάσεων που προϋπήρχαν, παραδόσεων, νέων ηθών, αντιλήψεων, ιδεοληψιών, καινοτομιών, διαφορετικών οραμάτων, διαφορετικών αισθητικών, ρευμάτων, τάσεων, μόδας, εργασίας, αναγνώρισης ευκαιριών, πλουτισμού, επενδύσεων, βιοπορισμού, αποτυχιών, ονείρων, αναγκών, προσδοκιών, προσλαμβανουσών, προσμονών, κοινωνικής ανέλιξης, κοινωνικών δυναμικών και εξελίξεων στην ιστορία. Συν τη δύναμη της φύσης… Και είμαι σίγουρος, ότι ξέχασα πολλά!
Ένα πράγμα διαπερνάει γραμμικά τον χρόνο, η σχέση του τόπου μας, με την ύπαιθρο και το πράσινο. Από τη ρωμαϊκή αρχαιότητα, στους Τούρκους κτηματίες, την επιλογή της ως έδρα, της εξ Αιγύπτου κυρίως, εύπορης αστικής τάξης, τους εκδρομείς και παραθεριστές στο Κεφαλάρι, τους κήπους και τα περιβόλια, την Ανθοκομική μας Έκθεση και τα πολλά φυτώρια, μέχρι το σήμερα, της αστυφιλίας και της εσωτερικής μετανάστευσης, όπου υπάρχει όμως ακόμα υλικό, για να μας επιτρέπεται να μιλάμε, για μια πράσινη πόλη.
Πολύ φοβάμαι όμως, πως δεν θα μάθουμε ποτέ, ποιος και πώς όρισε τους συντελεστές δόμησης. Κάποιος γραφειοκράτης φαντάζομαι, πιθανώς διορισμένος, ούτε καν εκλεγμένος, που θα εισηγήθηκε σε κάποιους πολιτικούς ότι, «…στην Κηφισιά, σε κάθε 1000 μέτρα, θα χτίζουμε τα 600». «Τα υπόλοιπα αρκούν…» για αέρα, πουλάκια, τριανταφυλλιές, μαργαρίτες, μέλισσες, λαχανόκηπους, κοτούλες, φύση, πράσινο… Βέβαια, πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε, για τον άνθρωπο δεν είναι όλα αυτά; Οι μαργαρίτες, οι τριανταφυλλιές, τα πουλάκια, οι κοτούλες, οι λαχανόκηποι, οι μέλισσες, ο αέρας και το πράσινο; Εμείς δεν τα χαιρόμαστε πρώτα – πρώτα;
Παράσταση η φύση δίνει για εμάς, μιας που για όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του φυτικού και ζωικού κόσμου, η ύπαρξη, είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης και διαιώνισης του είδους τους. Και εμείς, αντί να χειροκροτήσουμε, τσιμεντώνουμε… Τόσο αχάριστοι θεατές σαν και εμάς τους ανθρώπους, σίγουρα δεν υπήρξαν, ποτέ ξανά σε έργο!
Η περίοδος του «Μένουμε Σπίτι» παρακράτησε. Ακόμα και αν ήταν το σωστό, που δεν αμφιβάλλω ότι ήταν, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην μπούχτισε απ’ αυτόν τον εγκλεισμό. Δεν είναι όμως όλοι οι εγκλεισμοί το ίδιο. Ούτε τηρήθηκε ο εγκλεισμός και η κοινωνική απόσταση από όλους εξίσου και ας χαιρόμαστε όλοι μας τα εύσημα, τα «ευχαριστώ» και τα «μπράβο». Και μόνο η σκέψη του εξαναγκασμού, της άνωθεν επιβολής, έσπρωξε πολλούς, σε πράγματα που είχαν αμελήσει. Στο περπάτημα, στο να κάτσουνε στον κήπο, στο να καταλάβουν την αξία της φύσης, του ελεύθερου χώρου, της αδόμητης επιφάνειας, του έξω.
Τώρα που άρονται σταδιακά τα μέτρα θα δούμε τι θεωρούν οι περισσότεροι ως κανονικότητα. Μήπως τελικά, αυτό που ζούμε τόσα χρόνια, δεν είναι και τόσο φυσιολογικό;
Μήπως λοιπόν η προσπάθεια της Δημοτικής Αρχής να επικεντρωθεί στο να ανταποκρίνεται ο Δημόσιος Χώρος στην Κηφισιά από εδώ και έπειτα λίγο περισσότερο σε αυτό που έκανε τον τόπο μας κάποτε τόσο ξεχωριστό;
Τους τελευταίους μήνες μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε τις ζωές μας λίγο διαφορετικά. Κατεβήκαμε από το «τρένο» και κοντοσταθήκαμε, για να το δούμε με μια άλλη ματιά, από την αποβάθρα. Το «τρένο» πάει υπερβολικά γρήγορα, στο «τρένο» δεν έχει πού να περπατήσεις. Δεν ακούς πουλάκια και το πράσινο λιγοστεύει όλο και πιο πολύ. Στο «τρένο», έχει φασαρία, ακούς μόνο τις μηχανές και από τα παράθυρα, βλέπεις άλλα «τρένα». Και αν κοιτάξεις γύρω σου, είναι οι συνεπιβάτες σου, που σκέφτονται μάλλον το ίδιο πράγμα με εσένα. «Σταματήστε και αφήστε με να κατέβω».
Ευτυχώς, ακόμα, η Κηφισιά είναι «τερματικός σταθμός». Με λίγη προσπάθεια μπορούμε να το διατηρήσουμε έτσι. Φτάνει να καταλάβουμε, πόσα στερηθήκαμε. Όχι με τον Covid – 19. Πριν απ’ αυτόν…
